Najistotniejszym jednak – jak się wydaje – argumentem przeciwko przyjęciu, że sędziowie Trybunału w stanie spoczynku są, bądź powinni być, chronieni immunitetem, jest to, iż stan spoczynku trwa (także w myśl analizowanego projektu ustawy) co do zasady dożywotnio. Oznacza to, że w drodze rozszerzającej wykładni ww. wyjątku, do systemu polskiego prawa wprowadzony zostałby jedyny przypadek trwałego immunitetu o charakterze procesowym. W konsekwencji, immunitet formalny, zamiast chronić wymiar sprawiedliwości, zamieniałby się w gwarancję bezkarności sędziów. Zasada demokratycznego państwa prawnego oraz zasada równości wykluczają możliwość tworzenia przywilejów, polegających na nielimitowanej czasowo nieodpowiedzialności karnej pewnej kategorii osób. Proponowana w projekcie ustawy regulacja mogłaby wypaczyć cel, któremu immunitet formalny ma służyć.

Bezterminowość immunitetu nasuwa również zagrożenie innego typu. Jej konsekwencją byłaby bowiem sytuacja, w której chronieni nieuchylonym przez Zgromadzenie Ogólne immunitetem sędziowie Trybunału w stanie spoczynku nie mogliby nigdy skorzystać z „dobrodziejstwa” przedawnienia karalności czynu. Po wystąpieniu uprawnionego podmiotu z wnioskiem o zezwolenie na pociągnięcie sędziego do odpowiedzialności karnej, przedawnienie (konstytucyjnie wyłączone jedynie w odniesieniu do niektórych, ściśle wskazanych przestępstw, por. art. 44 Konstytucji) nigdy nie mogłoby już nastąpić, jego bieg ulegałby bowiem (jak stanowi art. 104 kodeksu karnego) zawieszeniu.