Po drugie, rzecz polega na tym, iż w art. 1 ustawy z dnia 24 maja 2002 r. o Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego i Agencji Wywiadu (tekst jedn. Dz. U. Z 2010 r. Nr 29, poz. 154 ze zm.) mowa jest o tym, iż zadaniem ABW jest ochrona konstytucyjnego porządku państwa. Z art. 5 pkt 1 tej ustawy wynika, że porządek konstytucyjny, to w szczególności „suwerenność, międzynarodowa pozycja, niepodległość i nienaruszalność terytorium  państwa”. Oczywistym jest, że wyrażenie porządek konstytucyjny w analizowanym projekcie użyte jest w zupełnie innym znaczeniu, a należy unikać sytuacji, kiedy te same wyrażenia oznaczają co innego na gruncie różnych aktów prawnych.

Niejasności związane z rozumieniem zadania „strzeżenia porządku konstytucyjnego” nie byłyby może tak istotne, gdyby nie jego oddziaływanie na interpretację norm kompetencyjnych dotyczących TK i jego relacji do innych organów państwa. Nie wnikając w szczegóły powiedzieć bowiem można w uproszczeniu, iż proponowany art. 1 uzasadniał będzie  - względnie dodatkowo uzasadniał - taką interpretację norm kompetencyjnych, która najpełniej (naturalnie bez tworzenia nowych kompetencji) zapewniać będzie realizację zadania, o którym mowa w proponowanym art. 1. W tym kontekście istotne znaczenie praktyczne analizowanego przepisu może ujawnić się w odniesieniu do sporu dotyczącego znaczenia tzw. wyroków interpretacyjnych oraz tzw. klauzul aplikacyjnych. Skoro bowiem ustawowym zadaniem Trybunału Konstytucyjnego stanie się nie tylko ochrona nadrzędności Konstytucji RP i określonej w niej hierarchii źródeł prawa, ale również strzeżenie porządku konstytucyjnego, to na tej podstawie formułować będzie można wniosek o dopuszczalności jego wpływu na orzecznictwo sądowe również we wskazanych wcześniej - a obecnie w praktyce spornych – formach. Inaczej mówiąc proponowany art. 1 ustawy może być traktowany jako legitymacja dla Trybunału do wskazywania sądom jak mają interpretować przepisy ustaw, i jak je stosować.