Poza tym wątpliwości budzi założenie autorów, zgodnie z którym proponowane rozwiązania są konieczne dla tego iż: „nie następuje pozbawienie SO możliwości wystąpienia do Trybunału z pytaniem prawnym. Pozbawienie SO takiej możliwości (np. skreślenie art. 14 i art. 21 ustawy o partiach politycznych, w ich obecnym brzmieniu, ze względu na niezgodność z art. 191 ust. 1 pkt 1 Konstytucji) zmuszałoby Sąd, nawet przekonany, że wyrażone w statucie partii cele są niezgodne z Konstytucją, do wpisania partii do ewidencji. Wykreślenie partii z ewidencji byłoby możliwe dopiero po złożeniu wniosku do Trybunału przez podmiot wskazany w art. 191 ust. 1 pkt 1 i wydaniu przez Trybunał orzeczenia w trybie kontroli następczej.” . Wydaje się bowiem możliwe inne rozwiązanie, polegające na pełnym dostosowaniu procedury do wymagań konstytucyjnych. Otóż sąd orzekający w sprawie wpisu mógłby w razie wątpliwości zawiadamiać o nich podmioty uprawnione do złożenia wniosku do TK. Rozwiązanie to koresponduje z założeniem, wynikającym z art. 191 ust. 1 w zw. z art. 188 pkt 4 Konstytucji RP, iż to podmioty wskazane w Konstytucji są współodpowiedzialne za to, aby istniejące i tworzone partie polityczne pozostawały co do swoich celów i działalności w zgodności z normami Konstytucji RP.