Komisja nie ukrywa swego negatywnego nastawienia wobec rządu i ustawodawcy, co wyraźnie podkreśla w pkt 127 opinii. Komisja dokładnie analizuje legalność działań rządu, a nie pogłębia analizy dotyczącej procedowania TK; pomija przy tym wnioski płynące ze zdań odrębnych składanych do rozstrzygnięć Trybunału;

Komisja manipulując przekazem próbuje utrwalić błędne przekonanie o tym, że Trybunał orzekł w grudniu 2015 r. o legalności wyboru określonych sędziów TK, a w konsekwencji dąży do wymuszenia przekazu, że istnieje obowiązek przyjęcia ślubowania od tych osób;

Komisja promuje niedającą się pogodzić z polską Konstytucja tezę, że Trybunał Konstytucyjny jest jedynym ostatecznym arbitrem w sprawach konstytucyjnych. Na dodatek przyznaje mu ten przymiot we wszystkich sprawach, a więc nie tylko tych dotyczących aktów normatywnych (do czego Konstytucja ogranicza rolę TK). Komisja nie uwzględnia przy tym specyfiki polskiego systemu prawnego i tego, że rozstrzyganie spraw konstytucyjnych zostało w Konstytucji RP powierzone różnym organom. Jednym z najważniejszych z nich jest TK, ale nie można też pomijać znaczenia Trybunału Stanu orzekającego o przestrzeganiu Konstytucji przez wskazane w przepisach osoby będące organami władzy publicznej. Kompetencje i instrumenty do ochrony konstytucji posiada także Prezydent RP.