Z powoływanego już motywu 10 preambuły do rozporządzenia nr 1371/2007/WE wynika, że osoby niepełnosprawne oraz osoby o ograniczonej sprawności ruchowej powinny mieć możliwość podróżowania koleją porównywalną z możliwością innych obywateli. Nakładany poprzez art. 21 ust. 1 tego rozporządzenia na przedsiębiorstwa kolejowe i zarządców stacji obowiązek zapewnienia dostępności stacji, peronów, taboru kolejowego i innych pomieszczeń dla tej kategorii podmiotów służy więc realizacji tego celu. Obowiązek ten ma w związku z tym prowadzić do niwelowania wciąż występujących różnic w dostępie tej kategorii podmiotów do kolejowych usług pasażerskich. Z punktu widzenia aksjologii konstytucyjnej realizacja tego obowiązku
służy urzeczywistnieniu koncepcji sprawiedliwości wyrównawczej. Zapewnienie osobom niepełnosprawnym oraz osobom o ograniczonej sprawności ruchowej „możliwości podróżowania koleją porównywalnej z możliwościami innych obywateli" musi być zorientowane na usuwanie nierówności faktycznych wynikających z istniejących barier architektonicznych oraz dotychczasowych rozwiązań konstrukcyjnych w zakresie taboru kolejowego. Tylko w ten sposób demokratyczne państwo prawne może bowiem urzeczywistnić zasady sprawiedliwości społecznej (art. 2 Konstytucji RP). Realizacja sprawiedliwości wyrównawczej wymaga podjęcia przez państwo stosownych działań regulacyjnych. Ich celem jest zobowiązanie podmiotów funkcjonujących na rynku kolejowym do usuwania w określonym horyzoncie czasowym istniejących barier w dostępie osób niepełnosprawnych oraz osób o ograniczonej sprawności ruchowej do podróżowania koleją. Chodzi o to, aby zapewnić osobom niepełnosprawnym samodzielny, a nie jedynie przy pomocy innych osób, dostęp do kolejowych usług pasażerskich. Nie chodzi więc o przywileje, lecz o wyrównanie szans w dostępie do pasażerskich usług kolejowych, uszczuplonych w wyniku niepełnosprawności.
Zasada sprawiedliwości wyrównawczej pozostaje w tym zakresie w ścisłym związku z art. 69 Konstytucji RP. Wynika z niego, że osobom niepełnosprawnym władze publiczne udzielają, zgodnie z ustawą, pomocy w zabezpieczeniu egzystencji, przysposobieniu do pracy oraz komunikacji społecznej. W świetle art. 69 Konstytucji RP udzielana przez władze publiczne pomoc osobom niepełnosprawnym powinna obejmować zabezpieczenie ich egzystencji, przysposobienie do pracy oraz komunikację społeczną. W niniejszej sprawie szczególne znaczenie należy przypisać pomocy władz publicznych w komunikacji społecznej. W tym zakresie z art. 69 Konstytucji RP wynika także nakaz tworzenia odpowiedniej infrastruktury, umożliwiającej osobom
niepełnosprawnym przemieszczanie się i nawiązywanie kontaktów.