W wyroku w sprawie P 33/09 Trybunał wskazał zgodne z ustawą zasadniczą rozumienie przepisów o podatku od nieruchomości w zakresie dotyczącym podziemnych wyrobisk górniczych, podkreślając stanowczo, że niejasnych regulacji podatkowych nie wolno  interpretować na niekorzyść podatnika. Wyjaśnił zarazem, że jedyną metodą weryfikacji zarzutu naruszenia zasady poprawnej legislacji jest dokonanie wykładni zaskarżonej regulacji w celu ustalenia, czy istnieje możliwość odtworzenia w oparciu o nią jednoznacznych norm prawnych. Poza tym Trybunał, zwrócił uwagę na liczne mankamenty obarczające ustawę o podatkach lokalnych, wynikające przede wszystkim z nieprzemyślanego odesłania do przepisów prawa budowlanego, wytykając jednocześnie ustawodawcy wieloletnią bezczynność w usunięciu omawianych wad, będących źródłem niekończących się sporów pomiędzy podatnikami i organami podatkowymi.

Konstytucja zakazuje ustawodawcy powtarzania regulacji prawnych już raz uznanych za niekonstytucyjne. Niekiedy jednak orzeczenia wykonywane są wadliwie, a nowa regulacja uchwalona w miejsce niekonstytucyjnej przybiera kształt sprzeczny z wyrokiem. Tego rodzaju incydenty zaburzają harmonię relacji Trybunału z legislatywą, którą ujmować należałoby w perspektywie współdziałania i partnerstwa, a nie wzajemnej konkurencji.

Swoista dezynwoltura ustawodawcy w uchwalaniu niekonstytucyjnych uregulowań rodzi poczucie bezradności. Z ubolewaniem zauważam, że tego typu sprawy częściej goszczą na wokandzie Trybunału, o czym dobitnie świadczy chociażby orzecznictwo z ostatnich kilkunastu miesięcy.

Przykładowo, niekonstytucyjna regulacja została ponownie wprowadzona do systemu prawnego w procesie wadliwego wykonania przez ustawodawcę wyroku w sprawie prawa lustracyjnego z 2007 r. (K 2/07). Zadaniem ustawodawcy było zapewnienie sądom dyscyplinarnym możliwości dostosowania kary dyscyplinarnej do stopnia zawinienia i z tego zadania ustawodawca się nie wywiązał. Ponownie bowiem uchwalił przepis pozbawiający sądy możliwości różnicowania kary dyscyplinarnej orzekanej wobec kłamcy lustracyjnego. Na wniosek Rzecznika Praw Obywatelskich Trybunał orzekł niekonstytucyjność owego „wadliwego wykonania” (K 19/08).

W wydanym w pełnym składzie wyroku Kp 7/09 Trybunał podkreślił, że organy administracji publicznej mają obowiązek dbałości o prawa i wolności obywatelskie, a także obowiązek zapewnienia porządku publicznego. Rozszerzenie zastosowania instytucji zgłoszenia budowy w miejsce pozwolenia na budowę, które de facto zwalnia władze publiczne z obowiązku dbałości o prawa i wolności obywatelskie, a także z obowiązku zapewnienia porządku publicznego, zostało uznane przez Trybunał za naruszające konstytucyjną zasadę zaufania do państwa i stanowionego przez nie prawa.