Wątpliwości budzi brak ograniczenia stanowisk, które mogą być zajmowane przez sędziów w stanie spoczynku „w organach organizacji międzynarodowych lub ponadnarodowych”, do stanowisk sędziowskich lub prokuratorskich. Projekt w art. 45 ust. 2 dopuszcza np. zajmowanie stanowiska posła do Parlamentu Europejskiego, co moim zdaniem trudno pogodzić z art. 195 ust. 3 Konstytucji. Piastowanie mandatu w PE zostało zresztą uznane przez samego Projektodawcę za okoliczność wykluczającą nawet możliwość kandydowania na sędziego TK (w zakresie określonym w art. 18 ust. 3 projektu).

Wypada też odnotować, że – niezależnie od intencji Projektodawcy (zob. uzasadnienie, s. 7) – w art. 45 ust. 2 nie mieści się Europejski Trybunał Praw Człowieka w Strasburgu. Trybunał ten nie jest bowiem organem organizacji międzynarodowej (Rady Europy), lecz organem międzynarodowym, działającym na podstawie Europejskiej Konwencji Praw Człowieka. 

5. Uwagi do rozdziału 4

5.1. W art. 47 ust. 1 pkt 3 proponuje się odrębne wskazanie (lit. a) składu TK orzekającego w sprawie „przepisów prawa wydawanych przez centralne organy państwowe” (por. art. 188 pkt 3 Konstytucji) oraz (lit. b) w sprawie „innych aktów normatywnych”. Obecnie nie ma takiego rozróżnienia (zob. art. 25 ust. 1 pkt 3 ustawy o TK). Proponowaną zmianę należy ocenić pozytywnie. Można przypuszczać, że ma ona związek z uznaniem kompetencji TK do badania – w trybie skargi konstytucyjnej – również innych aktów normatywnych niż wymienione w art. 188 pkt 1–3 Konstytucji (np. aktów wtórnego prawa UE – zob. wyrok TK z 16 listopada 2011 r., SK 45/09).