5.2. W art. 47 ust. 2 powinna zostać uwzględniona sytuacja, o której mowa w art. 47 ust. 1 pkt 1 lit. e) projektu. Projekt w obecnym brzmieniu nie daje podstaw do ustalenia trybu rozstrzygania o przekazaniu pełnemu składowi TK sprawy, w której skład „zwykły” zamierza odstąpić od poglądu prawnego wyrażonego w orzeczeniu pełnoskładowym. Z uwagi na sposób sformułowania art. 47 ust. 1 pkt 1 lit. e) i f) projekt – w odróżnieniu od obecnego art. 25 ust. 1 pkt 1 lit. e) ustawy o TK – nie zalicza bowiem ww. sytuacji do spraw „o szczególnej zawiłości”.

5.3. Z punktu widzenia rzetelności i sprawności działania TK pozytywnie należy ocenić art. 48 ust. 2 i 3. Pierwszy z ww. przepisów umożliwia Prezesowi TK wyznaczenie sprawozdawcy stosownie do specjalizacji sędziego, z pominięciem alfabetycznej listy sędziów. Jest to dobre rozwiązanie, które może przyczynić się do poprawy sprawności pracy TK. Na taką samą ocenę zasługuje projekt wyposażenia Prezesa TK w prawo do wyznaczenia terminu pierwszej narady (art. 48 ust. 3).

5.4. W art. 49 ust. 1 pkt 1 lit. a) można by rozstrzygnąć niejednoznaczną kwestię co do tego, w jakich okolicznościach wyłączeniu od orzekania podlega sędzia, który piastował mandat parlamentarny w czasie uchwalania ustawy, która następnie stała się przedmiotem kontroli TK (por. np. postanowienie Prezesa TK z 31 stycznia 2011 r., K 3/09).

Wątpliwość budzą art. 49 ust. 2 i 3 w zw. z ust. 6. Zgodnie z tymi przepisami, jeżeli „istnieją” okoliczności mogące wywołać wątpliwość co do bezstronności sędziego, to o wyłączeniu postanawia Prezes TK. Jeżeli natomiast istnienie tych samych okoliczności zostanie „uprawdopodobnione”, to wówczas kompetencję ma TK. W praktyce trudno jest uchwycić różnicę między istnieniem podstaw do wyłączenia, a jedynie prawdopodobieństwem ich istnienia. Podobna wątpliwość proceduralna ujawniła się niegdyś w sprawie K 2/07, zakończonej wyrokiem TK z 11 maja 2007 r. (zob. zdanie odrębne sędzi T. Liszcz). Prace nad nową ustawą o TK są okazją do usunięcia źródeł tej niejednoznaczności.