Jeżeli jest tak, że z chwilą upadku komunizmu w Polsce ludność wiejska stanowiła 63% ludności Polski z tego większość wywodziła się z gospodarstw chłopskich, to zasadne jest odpowiedzenie na pytanie „co to jest gospodarstwo chłopskie?”. Według Witolda Kuli i Jacka Kochanowicza „idealny typ” – w sensie weberowskim  - gospodarstwa chłopskiego wyznaczają następujące cechy:

- podstawową jednostką gospodarczą jest rodzina chłopska;

- utrzymanie rodziny przy życiu jest podstawowym celem gospodarczym;

- podstawowa część efektów działalności ekonomicznej jest zużywana

wewnątrz gospodarstwa;

- gospodarstwo uczestniczy w wymianie rynkowej;

- gospodarstwo jest obciążone obowiązkiem utrzymania ludności

 nierolniczej;

- gospodarstwo jest równocześnie jednostką konsumpcyjną, produkcyjną i

ubezpieczeniową (socjalną)[9].

Wymienione cechy gospodarstw chłopskich, w tym szczególnie ostatnia, sprawiały, że przetrwały one czas 6 lat wojny, 44 lat gospodarki socjalistycznej oraz 25 lat polskiej drogi do kapitalizmu.   

Kazimierz Wyka niezwykle trafnie przewidział postawy polskiego chłopa w nowym ustroju komunistycznym. Potwierdzenie tego znajdujemy w pracy Jerzego Tepichta z 1972 roku przedstawionej na seminarium w London University u Erica Hobsbawma pod tytułem „Projekt badań nad zagadnieniami rewolucji chłopskiej naszych czasów”. W pracy Tepichta odczytujemy dziedzictwo zachowań chłopskich, o których przed 27 laty pisał Wyka „Jako rolnicy, chłopi po raz pierwszy odkryli korzyści rynku producenta.[…]. Natomiast Wyka nie mógł przewidzieć tego, że przed przyszłymi pokoleniami chłopskich dzieci […] pojawiły się dwie drogi awansu poza rolnictwem […] Po pierwsze – możliwość zatrudnienia w przemyśle […] Po drugie – możliwość kariery w aparacie politycznym lub administracyjnym […] ta droga była szczególnie atrakcyjna dla najbardziej dynamicznych jednostek z obszarów wiejskich. Właśnie dlatego jeden z czołowych ideologów tej nowej grupy mógł po marcu 1968 roku stwierdzić, że chłopstwo zdominowało już naród polski”[10].