Wydaje się, że problem nienależytego przeprowadzania dowodu z okazania może być rozwiązany jedynie przez same organy procesowe. Dopóki będą one tolerować choćby najdrobniejsze uchybienia w trybie przeprowadzania okazania, a także budowania na tak wątpliwych okolicznościach aktów oskarżenia, a w konsekwencji uzasadnień wyroków skazujących, dopóty podmioty przeprowadzające okazania nie będą wykazywały koniecznej w tej mierze staranności.

Przyznanie się do winy

Niekiedy przyczyną pomyłki staje się przyznanie się podejrzanego do winy. Tak było chociażby w jednym z najsłynniejszych przypadków niesłusznego skazania w historii polskiego sądownictwa.

W 2002 r. w Lisewie Malborskim został brutalnie zamordowany dwunastoletni Marcin. Policjanci szybko ustalili, że sprawcą może być dwudziestokilkuletni, niepełnosprawny intelektualnie Tomasz Kułaczewski. Mężczyzna przyznał się do winy. Sąd Okręgowy w Gdańsku nie miał wątpliwości – wymierzył mu karę 15 lat pozbawienia wolności.

Nic by się nie zmieniło, gdyby nie to, że trzy lata od wydania tego orzeczenia w okolicach Pruszcza Gdańskiego zginął kolejny nastolatek. W związku z tą zbrodnią policja aresztowała Piotra T. W trakcie przesłuchania przyznał się on do zarzucanych mu czynów, a także do popełnienia morderstwa, za które wcześniej sąd skazał Tomasza Kułaczewskiego. Innego wydźwięku nabrały wtedy okoliczności tego morderstwa: fakt, że Kułaczewski nie był w stanie doprowadzić policjantów na miejsce zbrodni, jego wycofanie się z przyznania się do winy, a także to, że znaleziona na jego ubraniu krew nie należała do pokrzywdzonego. Po czterech latach detencji uznany za niewinnego Kułaczewski opuścił zakład karny.