Dlaczego więc przyznał się do zbrodni, której nie popełnił? Wiele wyjaśnia jego list nadesłany do Fundacji Helsińskiej (pisownia oryginalna):

„Dnia 11 listopada gliny przyjechali na bazę nie oznakowanym samochodem po sąśada Mariana Dź. i po brata na ponowne zeznańa ale brata ne było i wźeli mie ojca i tamtego najpierw sąśada co kręcił w zeznańach…powiedziałem to samo nie uwierzyli i zaczęło się straszenie nachóki potem przekupstwo było zimno a oni kazali śćągnąć wszystko do spodenek i śedzieć a było zimno trzęsłem się robili kawe szlugi, dali postrzelać z gloka 22 bez naboji obiecali moro policyjne kase i po wymuszonych siłą zeznaniach zaczeli straszyć, że będe dłużej śedział jak śę nie przyznam potem wźeli na pogotowie do psychiatry na ćękej bólźe i spodenkach potem prokurator straszyła że uderzy z całej siły jeśli się ne przyznam robiło śe ciemno wźeli na dołek do karcera kazali rozebrać na golasa i spać bez gaći i skarpet na ćękej roboczej bluźe bez niczego na dechach pod gryzącym kocem na ćękiem materacu przegniłym było straszńe ńewygodne zimno trzęsło mie dostałem po całym dniu głodówki tależ zimnej zupy nie zdatnej do jedzenia 2 bółki+kubek zimnej cherbaty bódzili co 2 godź i dawali zajarać…a ja muwiełem że to Piotr T z Tczewa jest sprawcą a oni swoje ż kłamie i wymósili siła zeznania...”.

Fakt przyznania się do winy przez osobę niewinną jest trudny do wyobrażenia, choć takie przypadki mają miejsce. Ich przyczyny mogą być rozmaite – począwszy od niskiej wytrzymałości psychicznej podejrzanego na presję i sugestie ze strony organów ścigania, kończąc na niezrozumieniu przez niego własnej sytuacji prawnej oraz nieuświadomieniu konsekwencji własnych słów. Z drugiej strony podkreślić należy, że wyjaśnienia rzekomych sprawców zawsze podlegają ocenie organów procesowych, które przyznanie się do winy niekiedy wciąż traktują jako królową dowodów.

Doktorantka UJ Anna Sowa, powołując się na badania Richarda A. Leo i Richarda J. Ofshe, przywołuje trzy wyznaczniki, dzięki którym można sprawdzić wiarygodność przyznania się do winy. Jej zdaniem, przymiot wiarygodności można przyznać takim wyjaśnieniom gdy: dzięki przyznaniu się podejrzanego możliwe jest odkrycie uprzednio nieznanego dowodu, gdy przyznanie się niesie informację o szczegółach czynu, które nie zostały upublicznione lub gdy zawiera bardzo dokładny opis czynu. (A. Sowa, „Przyczyny pomyłek sądowych” – Palestra 2002, nr 1-2).