Uznanie tajemnicy dziennikarskiej za element wolności wypowiedzi ma przede wszystkim uzasadnienie w tej części art. 10 ust. 1 Konwencji, w której przepis ten stanowi o „wolności przekazywania informacji” (ang. impart information). Ta wolność, jak się wydaje, powinna być postrzegana zarówno jako możliwość dzielenia się posiadanymi informacjami z innymi, jak i wolność od przekazywania informacji innym podmiotom czy inaczej „wolności milczenia”. Istotą tajemnicy dziennikarskiej jest więc negatywna wolność dziennikarza od ujawniania informacji innym osobom, a zwłaszcza organom państwa, a także skorelowane z nią prawo do tego, aby nikt nie pozyskiwał informacji wbrew woli i bez wiedzy zainteresowanego. Tym samym, należałoby przyjąć, że tajemnica dziennikarska stanowi wartość chronioną konwencyjnie w ramach „wolności przekazywania informacji”. W konsekwencji obowiązek ujawnienia informacji przewidziany przez prawodawcę oznacza każdorazowo ingerencję w wolność zagwarantowaną w art. 10 ust. 1 Konwencji, chyba że regulacja taka przejdzie test proporcjonalności, o którym mowa w art. 10 ust. 2 Konwencji.

Chociaż w art. 10 Konwencji mieści się wolność autora materiału prasowego w za-kresie ujawniania informacji o sobie samym lub ujawniania tożsamości informatora, to ochrona tych wartości może być też analizowana w kontekście innych przepisów, a zwłaszcza art. 8 Konwencji gwarantującego „poszanowanie życia prywatnego” oraz „poszanowanie korespondencji”. Prawo do poszanowania życia prywatnego i korespondencji oznacza bowiem swobodę decydowania o tym, komu oraz w jakim zakresie jednostka ujawni dotyczące siebie informacje. Obydwa te przepisy konwencyjne należałoby widzieć jako uzupełniające gwarancje wolności od ujawnienia informacji innym podmiotom.