Zakres przedmiotowy tajemnicy dziennikarskiej jest, w świetle orzecznictwa ETPC, szeroki. Obejmuje on nie tylko ochronę tożsamości informatorów w ścisłym sensie, ale również pozostałych danych pozwalających zidentyfikować taką osobę. Chodzi nie tylko o imię i nazwisko, dane adresowe, głos albo wizerunek. Orzecznictwo strasburskie, w ślad za rekomendacją Komitetu Ministrów Rady Europy, przyjmuje, że pod pojęciem „informacji identyfikującej osobę” należy rozumieć również wszelkie faktyczne okoliczności związane z uzyskaniem informacji przez dziennikarza, a nawet nieopublikowany materiał dostarczony przez informatora.

Wyrażone w tej rekomendacji oraz przejęte przez orzecznictwo ETPC przedmiotowe ramy ochrony tajemnicy dziennikarskiej byłyby jednak niedostateczne, jeśli miałyby stanowić katalog zamknięty. Ustalenie tożsamości osoby jest aktualnie możliwe przede wszystkim dzięki analizie metadanych komunikowania się. Korzystanie z telefonu, Internetu i innych źródeł przekazywania bądź przetwarzania informacji pozostawia w wirtualnej przestrzeni autonomiczny znak, niczym odcisk linii papilarnych. Analiza takich metadanych generalnie pozwala doprowadzić do wykrycia tego, kto wytworzył dany plik i jakie osoby komunikowały się ze sobą. Uważam wobec tego, że konieczne jest zredefiniowanie zakresu ochrony tajemnicy dziennikarskiej przez objęcie nią nie tylko danych osobowych lub okoliczności przekazania informacji, ale także metadanych, które — nawet przy znaczącym nakładzie środków — pozwalałyby zidentyfikować informatora lub autora materiału. Do takich zaliczają się: dane telekomunikacyjne (bilingi rozmów telefonicznych, dane o lokalizacji, numery IP) czy zawarte w kodzie źródłowym pliku (adres, położenie geograficzne miejsca utworzenia pliku, dane urządzenia, na którym go stworzono albo edytowano).