Za przyjęciem tezy o wyłączności kompetencji TK w zakresie oceny dopuszczal­ności głoszenia przez partie polityczne określonych poglądów przemawia gwarancyj­ny charakter art. 188 pkt 4 Konstytucji. Wprowadzenie w tym przepisie szczególnej – wobec przewidzianej w art. 58 ust. 2 Konstytucji w stosunku do innych zrzeszeń – procedury kontroli legalności celów i działalności partii stanowi podkreślenie roli tych organizacji w systemie ustrojowym państwa, wyrażonej w art. 11 Konstytucji i ma gwarantować orzekanie o ich celach przez organ wyspecjalizowany w rozstrzyganiu kwestii konstytucyjnych¹⁵. Powoduje również, że ustawowe ograniczenia wolności działalności partii politycznych mogą obejmować jedynie wymogi formalne, których spełnienie służy realizacji konstytucyjnych zasad dotyczących działalności partii (na przykład przez wprowadzenie obowiązków sprawozdawczych mających na celu za­pewnienie jawności ich finansowania). Regulacje ustawowe nie mogą natomiast wpro­wadzać dodatkowych – nieprzewidzianych w Konstytucji – ograniczeń co do treści głoszonych przez partię.