Za uznaniem, że wzorce kontroli celów i działalności partii politycznych przez Trybunał nie powinny ograniczać się jedynie do art. 13 Konstytucji, przemawia nato­miast zarówno literalne brzmienie art. 188 pkt 4 Konstytucji, jak i konieczność zapew­nienia poszanowania przez uczestników życia publicznego wszystkich postanowień ustawy zasadniczej. Kontrola konstytucyjności celów i działalności partii ma bowiem służyć wyeliminowaniu z życia publicznego ugrupowań zagrażających podstawowym wartościom systemu konstytucyjnego. Ich katalog nie zamyka się w treści art. 13 Kon­stytucji, ani nawet – wyraźnie przecież adresowanego do partii politycznych – art. 11 Konstytucji. Jak pokazała chociażby sprawa Narodowego Odrodzenia Polski (NOP) – pierwsza wniesiona na gruncie Konstytucji z 1997 r. sprawa, w której przedmiotem kwestionowania przed Trybunałem była de facto treść poglądów głoszonych przez partię polityczną¹⁶ – wątpliwości konstytucyjne może budzić nie tylko odwoływanie się przez partię do ideologii totalitarnych lub nawoływanie do nienawiści na tle ra­sowym lub narodowościowym, lecz także na przykład wzywanie do nienawiści lub dyskryminacji na innych podstawach. W wypadku NOP-u – nierozstrzygnięty przez Trybunał z powodu umorzenia postępowania z przyczyn proceduralnych¹⁷ – problem dotyczył ewentualnej możliwości oceny zgodności z Konstytucją propagowania dys­kryminacji na podstawie orientacji seksualnej. Doświadczenia innych państw euro­pejskich, które znalazły swój wyraz w orzecznictwie Europejskiego Trybunału Praw Człowieka, wskazują jednak również na możliwość pojawienia się w sferze publicznej ugrupowań nawołujących do dyskryminacji na przykład ze względu na wyznanie¹⁸ lub płeć¹⁹. Jak się wydaje, treści takie nie są obojętne z punktu widzenia takich norm konstytucyjnych jak zasada godności (art. 30 Konstytucji) czy zasada równości i zakaz dyskryminacji (art. 32 ust. 1 i 2 Konstytucji) i powinny podlegać badaniu w trybie art. 188 pkt 4 Konstytucji. Rodziłoby to konieczność wypracowania w orzecznictwie konstytucyjnym standardów oceny celów i działalności partii, które wskazywałyby, jak daleko idące naruszenia poszczególnych przepisów Konstytucji stanowią podsta­wę uznania, że cele i działalność ugrupowania mają charakter niekonstytucyjny. Wy­magałoby to zarówno oceny wagi naruszenia, jak i możliwości jego przypisania partii politycznej jako całości.