W literaturze przedmiotu powszechnie przyjmuje się również, że art. 91 ust. 2 i 3 Konstytucji zawierają normy kolizyjne, które wskazują metodę usuwania sprzeczności między prawem unijnym a ustawami w procesie sądowego stosowania prawa[32]. Bez wątpienia jest to trafna obserwacja, wydaje się jednak, że istotę tych przepisów lepiej oddaje ujęcie ich jako norm kompetencyjnych, które obligują sądy do odmowy stosowania ustawy sprzecznej z prawem unijnym w okolicznościach w nich określonych. Ratio art. 91 ust. 2 i 3 Konstytucji sprowadzałoby się zatem do ustanowienia w nich podstawy prawnej pomijania ustawy w tzw. sprawach unijnych, czy też — mówiąc innymi słowy — ustanowienia wyjątku od konstytucyjnej zasady podległości sędziego ustawie[33]. Co istotne, zarówno art. 91 ust. 2 i 3, jak i art. 178 ust. 1 Konstytucji mają taką samą moc prawną, identyczny charakter (przynajmniej w omawianym aspekcie są to normy prawne tego samego typu), a relację między nimi można opisać za pomocą reguły lex specialis (z jednej strony, istnieje ogólny nakaz stosowania ustawy przez sądy, z drugiej zaś — sądy powinny odmawiać stosowania ustawy sprzecznej z prawem unijnym). Ten kierunek wykładni wzmacniają dodatkowo inne normy konstytucyjne[34], preferujące taki sens konstytucji, który pozwala respektować zobowiązania międzynarodowe (unijne) państwa.