Kiedy mówi się o szefie ABW jako o szefie służby specjalnej, warto również zwrócić uwagę na treść art. 40 ustawy o ABW oraz AW. Zgodnie z ust. 1 tego artykułu, szef ABW koordynuje podejmowane przez służby specjalne czynności operacyjno-rozpo­znawcze mogące mieć wpływ na bezpieczeństwo państwa. W celu zapewnienia tej ko­ordynacji szef ABW prowadzi centralną ewidencję zainteresowań operacyjnych służb specjalnych (art. 40 ust. 2). Co istotne, szef ABW występuje tu w roli koordynatora dzia­łań operacyjnych wszystkich służb specjalnych, a nie tylko tych prowadzonych przez ABW. Koordynacja ze swej istoty polega na harmonizowaniu pewnej działalności w określonym celu, przy czym jako kompetencja organu jest realizowana wobec innych organów, które nie są podporządkowane organowi wykonującemu funkcję koordynatora. Oznacza to, że szef ABW, korzystając z kompetencji określonej w art. 40 ustawy, nie może władczo wkraczać w działalność pozostałych służb specjalnych. Tym bardziej, że zgodnie z rozwiązaniami ustawowymi szefowie tych służb zajmują pozycję równo­rzędną do tej, jaką w strukturze administracji rządowej zajmuje szef ABW. Wszyscy oni, tak jak szef ABW, mają bowiem status centralnych organów administracji rządowej. Co więcej, w pewnych obszarach bezpieczeństwa narodowego pełnią oni funkcję podobną do tej, jaką — zgodnie z omawianym art. 40 ustawy o ABW oraz AW — pełni szef ABW. Tak jest zarówno w przypadku szefa AW, jak i szefa CBA. W świetle obowiązu­jących rozwiązań temu pierwszemu przypada funkcja instytucji koordynującej czy też zapewniającej wymianę „informacji istotnych dla bezpieczeństwa zewnętrznego i po­zycji międzynarodowej RP”. Z kolei szefowi CBA przyznaje się status koordynatora działań „o charakterze operacyjno-rozpoznawczym i informacyjno-analitycznym”, któ­re podejmują służby specjalne oraz inne organy państwowe przeciwdziałające korupcji oraz zdarzeniom godzącym w interesy ekonomiczne państwa.

[...]

VI. WNIOSKI DE LEGE FERENDA