Nowe miejskie tożsamości potrzebują przestrzeni, gdzie będą odgrywane, dlatego nowi mieszczanie tak wiele energii poświęcają na wytwarzanie czy też rewitalizowanie miejskich centrów. Znakomitym przykładem może być krakowski Kazimierz czy wrocławski Rynek. W obu przypadkach były to przestrzenie, które jeszcze w początkach lat 90-tych w sposób dosłowny odstraszały potencjalnych bywalców; dziś są tętniącymi życiem wizytówkami miast. Miejskie centra pełnią obecnie dwojaką funkcję. Z jednej strony tworzą skoncentrowane przestrzenie rozrywkowe, gdzie dokonuje się konsumpcja szeroko rozumianej kultury miasta. Z drugiej natomiast stają się przestrzeniami publicznymi, gdzie można odgrywać miejskie tożsamości i potwierdzać miejskie statusy społeczne. Brak takiego centrum w Szczecinie hamuje tworzenie się nowych miejskich tożsamości w odniesieniu do wartości postkonsumpcyjnych.

Nieśmiałe próby stworzenia prawdziwego centrum miasta nie przyniosły póki co żadnych rezultatów. Na odremontowanym deptaku Bogusława, który miał stać się zalążkiem rewitalizacji centrum miasta, jedyna kawiarnia jest czynna do godziny 17.00 i zamknięta w niedziele.

Mimo że mieszkania w kamienicach wzdłuż deptaku zostały zgentryfikowane i sprzedane na wolnym rynku, nie widać tam życia. Przykład ten – co zakrawa na ironię – prezentowany jest oficjalnie jako modelowy przykład „rewitalizacji” śródmieścia Szczecina. Postkonsumpcyjny styl życia, który staje się coraz powszechniejszy wśród mieszkańców Krakowa czy Wrocławia, w Szczecinie ma charakter elitarny i partyzancki, trudny do zaobserwowania w przestrzeni miasta.

Dlatego szeroko rozumiana branża gastronomiczna w Szczecinie wciąż przypomina bardziej realia PRL niż postfordowskie miast.

Kluczową rolę w wytwarzaniu i dynamizowaniu nowych miejskich tożsamości odgrywają lokalni liderzy, zarówno na poziomie samorządu, jak też w sferze organizacji pozarządowych i w wielu niesformalizowanych inicjatywach.