Ponieważ sygnalizacja (stanowiąca kompetencję Trybunału pozbawioną konstytucyjnego umocowania) nie zapada w postaci orzeczenia, które miałoby – po myśli art. 190 ust. 1 Konstytucji – moc powszechnie obowiązującą w ścisłym znaczeniu tego słowa, przedstawione w niej sugestie czy też zalecenia Trybunału nie tworzą dla adresata prawnego obowiązku określonego zachowania (obowiązek usuwania uchybień i luk w prawie ciąży na odpowiednich organach władzy publicznej z mocy Konstytucji). Pewną – aczkolwiek tylko pośrednią – formą oddziaływania na organ będący adresatem sygnalizacji jest przewidziana w art. 5 ust. 2 projektu możliwość zwrócenia się przez Prezesa Trybunału o poinformowanie Trybunału o stanowisku w sprawie będącej jej przedmiotem (por. § 55 zd. 2 r. TK). Uprawnienie to nie ogranicza w żaden sposób autonomicznych kompetencji organu będącego adresatem sygnalizacji i pytania Prezesa Trybunału, tym niemniej zmusza przynajmniej do werbalizacji odpowiedzi na zapatrywanie sądu konstytucyjnego. W świetle dotychczasowej praktyki, w której zdarzały się przypadki bezczynności czy też impasu w pracach legislacyjnych nakierowanych na usunięcie luki, wprowadzenie takiego swoistego instrumentu dyscyplinującego – na poziomie ustawowym – należy uznać za w pełni zasadne.