Artykuł 51 ust. 2 proj. u. TK w syntetyczny i komunikatywny zarazem sposób definiuje pojęcia zakresu zaskarżenia, przedmiotu kontroli i wzorca kontroli, które funkcjonowały dotychczas jako pojęcia języka prawniczego, a nie prawnego. Z kolei ust. 3 tego artykułu, w powiązaniu z ust. 1, wprowadza istotne novum, wyraźnie potwierdzając brak kompetencji Trybunału do prowadzenia z własnej inicjatywy (z urzędu) hierarchicznej kontroli zgodności norm i to zarówno w aspekcie treściowym (merytorycznym), jak i kompetencyjno-proceduralnym. Przywołany przepis dezaktualizuje zatem – trafnie – linię orzeczniczą wypracowaną przez sam Trybunał (zob. przykładowo wyrok TK z 28 listopada 2007 r., sygn. akt K 39/07). Intencja projektodawców jest czytelna. Pozostaje jedynie ocena stylistyki przepisu („Przedmiotem zarzutu może być…”). Pomijając zbieżności określeń („przedmiot kontroli”, „przedmiot zarzutu”), bardziej komunikatywna (a przy tym nawiązująca do stylistyki ust. 2) wydaje się formuła następująca: „Zarzut może dotyczyć: 1) kompetencji do wydania aktu normatywnego lub trybu jego wydania (czynności prawodawczej); 2) treści aktu normatywnego lub jego części”.

Równocześnie, stylistyka analizowanego przepisu nie wywołuje obaw o dezaktualizację pozostałej części dorobku orzeczniczego TK, wypracowanego na kanwie art. 66 u. TK, w szczególności odnośnie do zasady falsa demonstratio non nocet (zob. przykładowo orzeczenie TK z 3 grudnia 1996 r., sygn. akt K 25/96 oraz wyroki TK z: 16 czerwca 1999 r., sygn. akt P 4/98; 19 marca 2001 r., sygn. akt K 32/00; 8 lipca 2002 r., sygn. akt SK 41/01; 29 października 2002 r., sygn. akt P 19/01; 31 stycznia 2005 r., sygn. akt P 9/04; 12 grudnia 2005 r., sygn. akt SK 20/04).

8.  Zasada pisemności postępowania przed TK (art. 55 proj. u. TK)