Wobec projektowanego przeniesienia treści dotychczasowego § 27 r. TK do materii ustawowej, warto poddać także pod rozwagę wyraźne przyznanie Prezesowi Trybunału, działającemu z inicjatywy własnej lub na wniosek składu orzekającego, uprawnienia do podjęcia decyzji o wyłączeniu określonej sprawy (a nawet jej części) do odrębnego rozpoznania, jeżeli byłoby to korzystne z uwagi na tok rozpoznania sprawy, a łączne rozpoznanie nie jest konieczne z uwagi na zakres zaskarżenia lub charakter zarzutów.

 5.  Udział uczestników w rozprawie (art. 89 proj. u. TK)

 Projekt dość istotnie modyfikuje zasady i rygory udziału uczestników postępowania w rozprawie. Zgodnie z art. 89 proj. u. TK, obowiązkowy ma być udział w rozprawie: wnioskodawcy, jego przedstawiciela lub pełnomocnika (niestety, funktory „lub” i „albo” są tutaj ponownie stosowane bardzo swobodnie), a także pełnomocnika skarżącego. Skutkiem niestawiennictwa ww. osób może być odroczenie rozprawy lub nawet umorzenie postępowania (o czym jednak nie wspomina już art. 106 proj. u. TK). Niestawiennictwo pozostałych uczestników – w tym także przedstawiciela organu, który wydał zakwestionowany akt prawny czy też podmiotów wymienionych aktualnie w art. 41 ust. 2 u. TK – nie tamuje postępowania i rozpoznania sprawy. Utrzymana została ponadto dotychczasowa reguła rozpoznawania na rozprawie sprawy zainicjowanej pytaniem prawnym, bez udziału przedstawiciela pytającego sądu.

Analizowane zmiany nie wydają się w pełni konsekwentne. Wprawdzie trudno w sposób uniwersalny, globalny ocenić efektywność bezpośredniego udziału uczestników postępowania w rozprawie przed TK. Należałoby jednak przyjąć w tym zakresie jedną, kierunkową regułę, dekretując obligatoryjny udział w rozprawie głównych aktorów postępowania, bądź też uznając go za fakultatywny, jednak
z zastrzeżeniem – zwłaszcza w odniesieniu do inicjatora postępowania
– ewentualnych negatywnych skutków procesowych. Konieczne wydaje się uwzględnienie w tym aspekcie proponowanej zmiany „filozofii” procedowania przez sąd konstytucyjny, wg której rozprawa ma być de facto wyjątkiem od reguły, wchodzącym w grę, jeżeli pisemne stanowiska uczestników postępowania oraz pozostałe dowody zgromadzone w sprawie nie stanowią wystarczającej podstawy do wydania orzeczenia (arg. a contrario ex art. 94 ust. 1 pkt 1 proj. u. TK; zob. także uwagi wyżej).