Zakładając, że analizowana reguła zostanie mimo wszystko recypowana w uchwalonej ostatecznie ustawie, należy poddać pod rozwagę wyjaśnienie szeregu kwestii szczegółowych, związanych z jej stosowaniem w praktyce. Czy bowiem dokonane w fazie wstępnej kontroli ustalenie, że w sprawie występuje „istotne zagadnienie prawne” wiąże (powinno wiązać) właściwy skład orzekający? Czy ocena TK co do występowania istotnego zagadnienia prawnego nie powinna poprzedzać obowiązków uczestników ustosunkowania się do zarzutów? Innymi słowy – czy obowiązek zajęcia stanowiska przez uczestników postępowania (art. 83 ust. 2 proj. u. TK) nie powinien aktualizować się dopiero po uprzednim rozstrzygnięciu przez TK, że sprawa jest „istotna”? Czy też powinno być odwrotnie – ocena „istotności” zagadnienia prawnego miałaby następować dopiero po przedstawieniu stanowisk wszystkich uczestników postępowania i zapoznaniu się z nimi przez Trybunał? 

W art. 106 ust. 1 pkt 5 proj. u. TK dodano odesłanie do art. 72 ust. 2 proj. u. TK, który normuje skutki stosowania w postępowaniu przed Trybunałem „zasady ograniczonej dyskontynuacji” (zob. wyżej). Celowość i systemowa poprawność takiej regulacji są jednak dyskusyjne. Z formalnego punktu widzenia, brak możliwości dalszego procedowania ze względu na zasadę dyskontynuacji stanowi tylko jeden z możliwych przypadków następczego braku strony posiadającej czynną legitymację procesową. Analogiczne skutki wywoła – w braku następcy prawnego pod tytułem ogólnym – śmierć osoby fizycznej lub ustanie osoby prawnej będącej inicjatorem postępowania. Naszym zdaniem, przypadki te należałoby raczej kwalifikować jednolicie jako zdarzenia skutkujące niedopuszczalnością wydania wyroku w rozumieniu art. 106 ust. 1 pkt 2 proj. u. TK.