Niezależnie od powyższych uwag, na marginesie trzeba zauważyć, że zarówno w art. 78 ust. 1 pkt 4, jak i w art. 106 ust. 1 pkt 2 i 3 proj. u. TK określenie „wydanie orzeczenia” powinno zostać zastąpione – przynajmniej w kontekście spraw dotyczących kontroli hierarchicznej zgodności norm – zwrotem „wydanie wyroku”. Alternatywnie, można byłoby mówić o „orzeczeniu co do istoty sprawy” (zob. także art. 94 ust. 1 pkt 1 i 2 proj. u. TK).  Postanowienie o odmowie nadania wnioskowi lub skardze dalszego biegu, czy też o umorzeniu postępowania wydane na podstawie przywołanych przepisów są wszak także „orzeczeniami” i to kończącymi postępowanie w sprawie. Wadą tą jest jednak dotknięta i obecnie obowiązująca ustawa (art. 39 ust. 1 pkt 1 u. TK).

Jakkolwiek regulacja art. 106 ust. 2 proj. u. TK powtarza dosłownie treść art. 39 ust. 2 u. TK, należy poddać pod rozwagę jej pominięcie w projekcie. Po pierwsze – reguła badania okoliczności warunkujących dopuszczalność merytorycznego rozpoznania sprawy w każdym stadium postępowania jawi się dzisiaj jako zupełnie oczywista. Podobnie należy ocenić formę orzeczenia, jakim Trybunał umarza sprawę – także na rozprawie (arg. a contario ex art. 96 w zw. z art. 4 ust. 1-5 proj. u. TK). W przyjętym brzmieniu przepis ten wydaje się natomiast niekoherentny z niektórymi, wprowadzonymi przez projekt zmianami – m.in. rozszerzeniem przesłanki zbędności o niewystępowanie w sprawie istotnego zagadnienia prawnego (zob. wyżej), czy też ograniczeniem zasady dyspozycyjności i możliwości cofnięcia wniosku, pytania lub skargi (zob. art. 50 ust. 2 i 3 proj. u. TK, z uwagi na które nie wydaje się możliwe „ujawnienie” faktu cofnięcia pisma inicjującego postępowanie w sprawie dopiero na rozprawie).

 7.      Pytanie sądu o konstytucyjność statutu partii politycznej (art. 112 proj. u. TK)

 Pomimo istnienia względów funkcjonalnych silnie przemawiających za powierzeniem kompetencji do inicjowania postępowania przed TK w sprawie zgodności z Konstytucją celów lub działalności partii politycznych sądowi prowadzącemu ich ewidencję, Konstytucja tego nie czyni. Niezależnie od praktyki, jaka się w tym zakresie ukształtowała (por. postanowienia TK z: 6 kwietnia 2011 r., sygn. akt Pp 1/10 oraz 16 lipca 2003 r., sygn. akt Pp 1/02), jest oczywiste, że sanowanie tej ułomności tkwiącej w ustawie zasadniczej nie może nastąpić w drodze przyznania zdolności wnioskowej sądowi mocą ustawy zwykłej. Wbrew temu ograniczeniu, art. 112 proj. u. TK podejmuje próbę rozwiązania wspomnianego problemu.