Przywołany przepis wyposaża sąd właściwy do ewidencjonowania partii politycznych w prawo wniesienia do Trybunału pytania w sprawie zgodności z Konstytucją statutu partii politycznej, w zakresie określonych w nim celów i zasad działania partii. W naszej ocenie, nie powinno jednak ulegać wątpliwości, że nie jest to pytanie prawne, o którym mowa w art. 193 Konstytucji. Teza przeciwna wymagałaby przyjęcia kontrowersyjnego poglądu, że zakres przedmiotowy pytania prawnego wyznaczony jest ramami pojęcia „aktu normatywnego”, a nie katalogiem aktów rodzajowo wskazanych w art. 188 pkt 1-3 Konstytucji (byłoby to konieczne założenie wstępne, bowiem statut partii politycznej nie jest aktem centralnego organu państwowego, por. art. 188 pkt 3 Konstytucji), a następnie wykazania, że statut (także przed jego zarejestrowaniem) wyczerpuje kryteria materialne, jakie aktowi normatywnemu stawia orzecznictwo Trybunału. Skądinąd trzeba podkreślić, że również sam wnioskodawca nie traktuje pytania sądu w sprawie zgodności z Konstytucją statutu partii politycznej jako pytania prawnego, o czym świadczy wyrażona w analizowanym art. 112 proj. u. TK dyrektywa nakazująca Trybunałowi rozpoznawać tego typu pytanie „na zasadach i w trybie przewidzianych dla pytania prawnego”.

Trzeba zatem stwierdzić, że projekt kreuje w omawianym przepisie nową, niemającą podstaw konstytucyjnych instytucję prawną, która stanowi w istocie formę pośrednią między wnioskiem a pytaniem prawnym. Inicjatywę tę, jako wykraczającą poza zakres swobody legislacyjnej Sejmu, należy ocenić jako niedopuszczalną. Podzielając przekonane wnioskodawcy o istnieniu potrzeby wyposażenia sądu prowadzącego ewidencję partii politycznych w prawo wszczynania przez Trybunałem kontroli konstytucyjności ujawnionych w statutach celów lub zasad działania partii politycznych, trzeba jednak uznać, że kompetencja tego rodzaju mogłaby zostać przyznana sądowi wyłącznie w drodze odpowiedniej nowelizacji Konstytucji.