Jednocześnie, wyznaczenie pełnego składu do pewnych, niezwykle ważkich kategorii spraw, w żaden sposób nie wpływa na demokratyczność, a co za tym idzie zgodność z Konstytucją trybu dążenia do wydania rozstrzygnięcia, bowiem przesądza to wprowadzone rozwiązanie, zgodnie z którym orzeczenia zapadają zwykłą większością głosów (art. 69 ust. 1).

5.5.Odroczenie narady w pełnym składzie w wyniku sprzeciwu czterech sędziów TK wobec proponowanego rozstrzygnięcia jest konsekwencją uznania autorytetu i doświadczenia osób, które są wybierane na stanowiska sędziów TK. Jeżeli aż czterech z nich przedstawia wątpliwości, co do mającego zapaść rozstrzygnięcia, wydaje się zasadne danie czasu na refleksję całemu składowi nad ostatecznym kształtem rozstrzygnięcia TK. W sytuacji wyraźnej niespójności stanowisk, co do spraw tak ważnych, że rozpoznawane są one w pełnym składzie, odpowiedni czas pozostawiony na refleksję wydaje się praktyką prawidłową, bowiem zwłaszcza w takich sytuacjach, skutki wydawanego orzeczenia mogą być ogromne.

Rozwiązanie które zakwestionowała Komisja Wenecka w istocie ma stworzyć mechanizm zmuszający do wypracowania kompromisu ponad podziałami wynikającymi ze związków sędziów z określonymi środowiskami politycznymi. Obawy, że wpłynie to negatywnie na czas postępowania z góry zakładają złą wolę sędziów, mogących rzekomo dążyć do sztucznego wydłużania prac Trybunału.

5.6.Oceniając generalnie pozytywnie wprowadzenie przez ustawę wyjątków od zasady rozpatrywania spraw przez TK według kolejności ich wpływu Komisja stwierdza, że jednak sens wprowadzenia tej zasady jest nadal dyskusyjny. Zdaniem Komisji zasada ta godzi w niezależność TK i jego efektywne funkcjonowanie (pkt.42-44).

W tym miejscu przypomnieć należy, że:

1) przepis mówi o kolejności wyznaczania rozpraw, na których rozpoznawane są wnioski, a zatem z reguły tej są wyłączone pytania prawne i skargi konstytucyjne;

2) dodatkowo wyłączone spod reguły sekwencyjności zostają wnioski w sprawach:

• kontroli prewencyjnej;

• zgodności z Konstytucją ustawy budżetowej albo ustawy o prowizorium budżetowym;

• zgodności z Konstytucją ustawy o Trybunale Konstytucyjnym;

• stwierdzenia przeszkody w sprawowaniu urzędu przez Prezydenta RP;

• sporów kompetencyjnych;

• zgodności z Konstytucją celów lub działalności partii politycznych (art. 38 ust. 4).