Ustawa wprowadza również wyjątek, zgodnie z którym Prezes Trybunału może wyznaczyć termin rozprawy z pominięciem wymogu rozpatrywania spraw w kolejności, jeżeli jest to uzasadnione ochroną wolności lub praw obywatela, bezpieczeństwa państwa lub porządku konstytucyjnego (art. 38 ust. 5).

Wprowadzone rozwiązanie pozwoli ograniczyć swobodę w określaniu terminów rozpatrywania spraw (wniosków) przez Prezesa Trybunału Konstytucyjnego (dokonywanie przez Prezesa Trybunału selekcji spraw (wniosków), które podlegają rozpoznaniu w pierwszej kolejności), która wcześniej była powodem arbitralnych, niezgodnych z interesem społecznym decyzji. Nie ma lepszego sposobu zapewnienia bezstronności w zakresie ustalania kalendarza rozpoznawania spraw niż właśnie kolejność wpływu, gdyż w ten sposób kształtuje się działalność chociażby sądów powszechnych, ale także wielu innych instytucji, co wynika przede wszystkim z obiektywnego charakteru zaproponowanego sposobu wyznaczania terminów.

Ponadto rozpatrywanie wniosków przez sąd konstytucyjny według kolejności wpływu nie jest konstrukcją europejskiemu prawodawcy nieznaną, bowiem tożsame rozwiązanie funkcjonują między innymi w Czechach, Luksemburgu, Słowenii oraz na Litwie.

Wprowadzone wyjątki od stosowania omawianej reguły, które stanowią odpowiedź na potrzeby w konkretnych sytuacjach niecierpiących zwłoki stanowią wystarczające gwarancje efektywnej i terminowej kontroli konstytucyjnej. Rozwiązanie to realizuje szczególnie wytyczne Komisji Weneckiej zawarte w opinii z marca br. Szczególnie umożliwienie Prezesowi Trybunału wyznaczenie terminu rozprawy z pominięciem wymogu kolejności wpływu spraw, jeżeli jest to uzasadnione ochroną wolności lub praw obywatela wprost wypełnia opinię Komisji Weneckiej, w której zaznaczono, że „Trybunał musi mieć możliwość priorytetowego rozpatrywania pilnych spraw dotyczących zagadnień praw człowieka”, bezpieczeństwa państwa lub porządku konstytucyjnego.

6. Komisja skupia się na krytyce działań rządu, natomiast w sytuacji, gdy strona rządowa podnosi zarzuty naruszenia prawa przez Trybunału Konstytucyjny, kwestia ta nie zostaje poddana w opinii analizie. Stanowisko rządu odrzuca się. Krytyka ta jest wyraźnie wyartykułowana np. w pkt 88 „Ministerstwo nie było w stanie wskazać, jaki podmiot jest kompetentny do określenia takiego braku mocy prawnej orzeczeń Trybunału, ani nie przedstawiło podstaw prawnych do wykonywania takiego upoważnienia przez władzę wykonawczą” albo w pkt 89 „Kancelaria nie opublikowała ich. Jednakże, Kancelaria nie była w stanie wytłumaczyć, na jakiej podstawie prawnej taka kontrola została przez władzę wykonawczą dokonana”.