Wątek dotyczący cech Prezesa TK pojawia się też w dalszych fragmentach opinii. W pkt 44 Komisja stwierdziła, na marginesie rozważań o wyznaczaniu rozpoznawania wniosków według kolejności, że: „Biorąc pod uwagę istotną rolę, jaką w tej kwestii nadano prezesowi Trybunałowi, tym ważniejsze jest, aby cieszył się on zaufaniem swych kolegów” .

Bezstronność Komisji podważa też sugerowanie i proponowanie pozaprawnych kryteriów wyboru kandydatów na stanowisko Prezesa TK oraz projektowanie treści dotyczących mechanizmu wyboru Prezesa TK, które nawiązują, albo kopiują wręcz zarzuty z wniosku grupy posłów opozycji złożonego do Trybunału o zbadanie art. 16 ustawy z Konstytucją.

5.3.Opinia komisji jest merytorycznym powieleniem rozstrzygnięcia w sprawie K 39/16. Lektura pokazuje, że w stosunku do tych kwestii, o których TK nie wypowiedział się w sprawie o K 39/16, uwagi Komisji Weneckiej są zwięzłe i lakoniczne (zob. np. pkt 31 dotyczący kworum wymagane dla pełnego składu). Z kolei w przypadku przepisów zakwestionowanych przez TK w sprawie K 39/16 Komisja odwołuje się do stanowiska Trybunału i jego argumentacji i się z nim całkowicie zgadza. Uwagi te dotyczą kwestii przenoszenia spraw na pełny skład (pkt 32-35), udziału Prokuratora Generalnego w rozprawie (pkt 36-41), kolejności rozpatrywania spraw (pkt 42-47), wyznaczania terminów rozpraw (pkt 48-52), prawa do odroczenia narady przez 4 sędziów (pkt 53-60), zawieszenia spraw w toku (pkt 64-72). Komisja nie dokonuje tu zatem własnych analiz, ale opiera się na rozstrzygnięciach organów krajowych, a zatem jej ocena jest wtórna i nie wnosi nic nowego do debaty o standardach sądu konstytucyjnego.

Należy dodatkowo zaznaczyć, że w prezentowaniu ocenianych przepisów Komisja jest często nieprecyzyjna i pokazuje, że nie zapoznała się z przedmiotem, który bada. Jako przykład można podać kwestię sprzeciwu 4 sędziów podczas narady. W pkt 56 opinii Komisja stwierdza, że: „Za uzasadniony i słuszny należy uznać cel zapewnienia sędziom większej ilości czasu na przygotowanie szczególnie złożonych spraw. W tym względzie art. 68 ust. 4 ustawy umożliwia już odroczenie narady na okres dwóch tygodni. Art. 68 ust. 5-7 nie jest też oparty na złożoności sprawy lecz na różnicy opinii między większością sędziów a czterema głosami sprzeciwu. W szczególności brak jest uzasadnienia dla drugiego okresu trzech miesięcy, ponieważ od czterech sędziów nie wymaga się nawet przygotowania alternatywnego rozwiązania”. Tymczasem zgodnie z art. 68 ust. 6 ustawy o TK z 2016 r.: „W przypadku złożenia sprzeciwu, o którym mowa w ust. 5, narada ulega odroczeniu o 3 miesiące, a sędziowie, którzy złożyli sprzeciw, na kolejnej naradzie zwołanej po upływie tego terminu prezentują wspólną propozycję rozstrzygnięcia”.