Poważniejsze konsekwencje powoduje niewykonanie przez prawodawcę wyroku Trybunału w terminie odroczenia utraty mocy niekonstytucyjnego przepisu. Zwykle skutkuje to powstaniem luki prawnej, której Trybunał starał się uniknąć poprzez skorzystanie z klauzuli odraczającej. Takie było następstwo niewykonania w terminie wyroku z 3 kwietnia 2012 w sprawie ustalenia maksymalnych opłat za pobyt w izbie wytrzeźwień (sprawa K 12/11). Orzekając o niekonstytucyjności w 2012 roku, Trybunał odroczył termin utraty mocy obowiązującej przepisów o 9 miesięcy. Ustawa mająca być wykonaniem wyroku wzbudziła poważne wątpliwości co do zakresu proponowanych zmian jak i trybu prac. Ustawę, uchwaloną pod presją czasu, Prezydent poddał przed podpisaniem kontroli prewencyjnej. Trybunał podzielił wątpliwości Prezydenta w wyroku z 24 lipca 2013 r. (sprawa Kp 1/13). Wśród wad aktu Trybunał wskazał  ustalony termin wejścia w życie ustawy, który w praktyce pomijał konstytucyjnie gwarantowany czas na podjęcie przez Prezydenta decyzji o jej podpisaniu. Sprawa ta wskazuje na znaczenie terminowego wykonywania judykatów konstytucyjnych. Dla uniknięcia niebezpieczeństwa powstawania luk prawnych konieczne jest uwzględnianie w planowaniu postępowania legislacyjnego długości okresu vacatio legis. Na marginesie tych rozważań, należy dodać, że prawodawca zawsze musi mieć na względzie to, że bezskuteczny upływ terminu odroczenia może skutkować koniecznością wznawiania postępowań w konkretnych i indywidualnych sprawach, a także – wynagrodzenia szkód wyrządzonych przez działanie organu władzy publicznej w oparciu o niekonstytucyjną podstawę prawną.

Z dużym uznaniem należy zwrócić uwagę na to, że Senat, a zwłaszcza Członkowie Wysokiej Komisji przygotowujący projekty ustaw wykonujące wyroki Trybunału, biorą pod uwagę kontekst proceduralny, w jakim zapada dane rozstrzygnięcie. Większość naszych wyroków wydawana jest w trybie skargi konstytucyjnej lub pytania prawnego sądu. W tego typu postępowaniach sędziowie mają kompetencje do orzeczenia o danej normie lub zespole norm - po pierwsze, tylko w granicach wskazanych przez skarżącego lub sąd pytający; - po drugie zaś, wyłącznie w zakresie, w jakim wspomniane normy stanowiły lub będą potencjalnie stanowić podstawę rozstrzygnięcia w sprawie głównej. Mając to na względzie, Senat stara się podchodzić do wykonywania orzeczeń holistycznie, nie ograniczając się jedynie do dopasowania brzmienia nowej regulacji do sentencji wyroku. Uwzględnia w sposób kompleksowy cały kontekst normatywny, w którym występuje zakwestionowany przepis.