Przykładem inicjatywy senackiej tego rodzaju jest projekt ustawy o zmianie ustawy o ochronie przyrody (druk sejmowy nr 2355 z 11 kwietnia
2014 r.). Projekt ma na celu wykonanie wyroku, w którym Trybunał w wyroku z 3 lipca 2013 r. (sprawa P 49/11) rozstrzygnął o dopuszczalności zróżnicowania sytuacji prawnej osób ubiegających się o świadczenia odszkodowawcze za szkody wywołane przez bobry. Ustawodawca wprowadził zróżnicowanie w traktowaniu poszkodowanych oparte na rodzaju dobra naruszonego w wyniku działania tych zwierząt. Skarb Państwa ponosił odpowiedzialność wyłącznie za szkody powstałe w gospodarstwach rolnych, leśnych i rybackich nie zaś na przykład na terenach rekreacyjnych. Takie zróżnicowanie sytuacji majątkowej podmiotów, które doznały szkody wyrządzonej przez bobry nie pozostawało w zgodzie z celem przepisów o ochronie  tych pracowitych zwierząt. Nie sprzyjało też akceptacji nałożonych ograniczeń przez osoby pozbawione prawa do odszkodowania. W konsekwencji, wpływało na społeczne podejście do ochrony bobrów. Skoro ustawodawca nałożył na obywateli obowiązek respektowania ochrony gatunkowej, pozbawiając ich tym samym możliwości obrony przed szkodami wyrządzanymi przez zwierzęta, powinien również gwarantować ich rekompensatę. Autorzy senackiego projektu ustawy zauważyli, że sentencja wyroku Trybunału wskazywałaby jedynie na konieczność usunięcia z zakwestionowanego przepisu ograniczenia odpowiedzialności Skarbu Państwa do szkód spowodowanych w trzech typach gospodarstw. Jednocześnie jednak zauważyli, że inne normy odnoszące się do takich gatunków zwierząt, jak żubry, wilki, rysie czy niedźwiedzie, wzbudzały podobne wątpliwości konstytucyjne. Trybunał nie był natomiast uprawniony do ich zbadania z uwagi na granice zaskarżenia w sprawie. Dlatego wniesiona inicjatywa ustawodawcza wykracza poza formalny zakres wyroku, wynikający z jego sentencji i stanowi tym samym przykład kompleksowego podejścia do wykonywania przez prawodawcę orzeczeń sądu konstytucyjnego.

Inny przykład szerokiej i kompleksowej analizy orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego dokonanej przez Senat odnaleźć można w projekcie ustawy o zmianie Ordynacji podatkowej (druk senacki nr 596 z 21 marca 2014 r.[1]). Celem projektodawców było wykonanie wyroku Trybunału z 8 października 2013 r. w sprawie SK 40/12, w którym orzekł o zróżnicowaniu zakresu czasowego odpowiedzialności podatników według arbitralnego kryterium posiadania bądź nieposiadania przedmiotów, na których można ustanowić hipotekę przymusową stanowiącą zabezpieczenie zobowiązań podatkowych. Skutkiem przepisów była potencjalnie dożywotnia odpowiedzialność za należności podatkowe niektórych podatników, będących właścicielami nieruchomości. Gorszego potraktowania tych ostatnich nie uzasadniały wartości konstytucyjne. Trybunał orzekał o niekonstytucyjności przepisu w brzmieniu już nieobowiązującym. W uzasadnieniu swojego orzeczenia zwrócił jednak uwagę na to, że uchylona norma została powtórzona i rozszerzona na zastaw skarbowy w innym przepisie Ordynacji podatkowej. Chociaż ostatnia norma nie stanowiła przedmiotu kontroli w sprawie,  Senat, kierując się wskazaniami Trybunału, dostrzegł, że zasadna jest szersza reakcja prawodawcza. Z punktu widzenia standardów konstytucyjnych nie jest bowiem dozwolone, aby przy przeprowadzaniu kontroli podatkowej uzależnić termin przedawnienia zobowiązań podatkowych od sposobu ich zabezpieczenia ani dopuścić do tego, że niektóre zobowiązania nigdy się nie przedawnią.