O kompleksowym podejściu Senatu do problemu wykonywania orzeczeń świadczy także inicjatywa ustawodawcza (druk sejmowy nr 2267 z 21 lutego 2014 r.) związana z wyrokiem z 17 lipca 2013 r. w sprawie SK 9/10, w którym Trybunał kontrolował bezwzględny obowiązek zarządzenia przez sąd wykonawczy kary pozbawienia wolności w wypadku, gdy wobec skazanego na taką karę z warunkowym zawieszeniem jej wykonania sąd ponownie orzekł taką samą rodzajowo karę. Trybunał uznał, że stanowiąc zakwestionowane przepisy, ustawodawca naruszył kompetencje władzy sądowniczej. Nie mógł bowiem nakazać sądom wydania rozstrzygnięcia o treści z góry przesądzonej przez ustawę, bez względu na okoliczności konkretnej sprawy. Przekreślało to możliwość realnego decydowania przez sądy o sytuacji prawnej obywatela. Niekonstytucyjność zakwestionowanego przepisu Kodeksu karnego musiała również wpłynąć na ocenę normy zawartej w Kodeksie karnym wykonawczym. Nie przewidywała ona bowiem, żeby w posiedzeniu sądowym w przedmiocie zarządzenia wykonania kary miał prawo brać udział skazany, skoro jego ewentualne wyjaśnienia nie mogły wpływać na, niejako automatyczną, decyzję sądu. Autorzy projektu dostrzegli, że przepis Kodeksu karnego w brzmieniu dostosowanym do wskazanych przez Trybunał standardów konstytucyjnych wymagał będzie również zmiany wspomnianego przepisu Kodeksu karnego wykonawczego. Sąd karny wykonawczy musi bowiem uwzględnić wszystkie okoliczności sprawy, również te przemawiające na korzyść skazanego. Z tej perspektywy konieczne jest zapewnienie skazanemu możliwości stawienia się przed sądem i złożenia wyjaśnień lub zajęcia stanowiska w sprawie.