Pozycja ustrojowa i kompetencje Trybunału Konstytucyjnego pozwalają mu służyć wsparciem dla parlamentarzystów przy ich pracy poprzez korzystanie z instrumentu sygnalizowania możliwości wprowadzenia określonych rozwiązań ustawowych, nie przesądzając ich ostatecznego kształtu normatywnego. Z uznaniem należy zwrócić uwagę na praktykę Senatu, który, realizując wyroki Trybunału, odwołuje się do wskazówek i postulatów zawartych w ich uzasadnieniach. Poddaje je gruntownej analizie oraz, korzystając ze swojego mandatu demokratycznego i kompetencji przyznanych mu przez Konstytucję, proponuje wprowadzenie przepisów w określonym brzmieniu.

Mam na myśli przede wszystkim senacki projekt ustawy o zmianie ustawy – Prawo o ustroju sądów powszechnych (druk senacki nr 614 z 11 kwietnia 2014 r.[2]) mający na celu dostosowanie systemu prawa do wyroku Trybunału Konstytucyjnego z 7 listopada 2013 r. w sprawie K 31/12 o nadzorze administracyjnym Ministra Sprawiedliwości nad sądami powszechnymi. Przepisy zakwestionowane przed Trybunałem wprowadzały tzw. menedżerski model zarządzania sądami. Trybunał orzekł, że zasada podziału władz i niezależności władzy sądowniczej nie wyklucza powierzenia Ministrowi Sprawiedliwości wykonywania nadzoru nad działalnością administracyjną sądów przy zakazie ingerencji władzy wykonawczej w kompetencje orzecznicze sędziów. Trybunał jednocześnie derogował kilka przepisów, w tym m.in. brak określenia w ustawie skutków negatywnej opinii o  działalności dyrektora sądu przez zgromadzenie sędziów apelacji oraz wystąpienia przez prezesa sądu z wnioskiem o odwołanie dyrektora. Ponadto, wskazał prawodawcy konieczność przyznania prezesowi lub wiceprezesowi sądu prawa do wniesienia zastrzeżeń co do uwagi na piśmie skierowanej do niego przez Ministra lub co do odmowy przyjęcia przez tego ostatniego informacji rocznej o działalności sądów. Uwaga Ministra lub odmowa przyjęcia informacji rocznej mogły bowiem w dłuższej perspektywie spowodować negatywne konsekwencje dla prezesa lub wiceprezesa sądu.