Typowym skutkiem wyroku o niezgodności z Konstytucją wskazanych w sentencji fragmentów przepisu jest utrata mocy obowiązującej jedynie tej jego części. Pozostała część zachowuje moc obowiązującą (zob. wyrok z 5 czerwca 2012 r., K 18/09). Wyrok zakresowy o niezgodności z Konstytucją określonej treści normatywnej oznacza zatem utratę mocy obowiązującej tylko co do wskazanego w sentencji zakresu treściowego (zob. np. wyrok z 13 listopada 2012 r., K 2/12).

Kolejną, wyróżnianą w orzecznictwie oraz w doktrynie kategorią orzeczeń Trybunału są wyroki o określonym rozumieniu aktu normatywnego lub jego części. Dotyczą one oceny zgodności z Konstytucją określonego w sentencji rozumienia przepisu. Charakterystyczne dla takich wyroków jest ujęcie sentencji, które najczęściej przybiera postać „rozumiany jako/w ten sposób, iż (…) jest zgodny/ niezgodny” (zob. np. wyrok z 27 września 2012 r., SK 4/11).

Wydawanie tego typu orzeczeń związane jest z założeniem, że orzekanie o niezgodności z Konstytucją przepisu nie jest konieczne, gdy jest możliwe jego stosowanie w sposób zgodny z normami, zasadami i wartościami określonymi w Konstytucji. Orzeczenie o zgodności badanego przepisu, przy określonym jego rozumieniu, oznacza, że przepis ten zachowuje swoją moc obowiązującą. Jednocześnie jednak wyrok wskazuje na sposób wykładni przepisu, co zapewnia jego zgodność z Konstytucją. Taki wyrok oznacza, że niedopuszczalne jest przyjmowanie w praktyce wykładni przeciwnej do wskazanej w sentencji. Byłoby to nie do pogodzenia zarówno z treścią art. 190 ust. 1 Konstytucji, jak i naruszałoby te normy konstytucyjne, ze względu na które Trybunał zastosował w sentencji dany kierunek wykładni. Wyrok o określonym rozumieniu aktu normatywnego lub jego części nie jest zatem ustaleniem powszechnie obowiązującej wykładni. Dostosowuje on treść kontrolowanych przepisów do wymagań konstytucyjnych. Tego typu ujęcie sentencji wyroku pozwala Trybunałowi również szanować orzecznicze zasady domniemania konstytucyjności oraz powściągliwości sędziowskiej.

Praktyka wydawania wyroków o zgodności z Konstytucją danego przepisu w określonym rozumieniu sprzyja zachowaniu równowagi w relacjach z władzą ustawodawczą. Trybunał – wskazując na zgodne z Konstytucją rozumienie kontrolowanego przepisu i pozostawiając go w mocy – pozwala uniknąć niekoniecznej ingerencji prawodawczej.