1) wyroki zakresowe,

2) wyroki o określonym rozumieniu aktu normatywnego lub jego części,

3) wyroki o pominięciu prawodawczym.

Trybunał wydaje wyroki zakresowe, gdy przedmiotem rozstrzygnięcia jest fragment kontrolowanego przepisu (np. obejmujący wskazane w sentencji wyrazy – zob. wyrok z 5 czerwca 2012 r., K 18/09) lub określona część jego treści normatywnej (zob. np. wyrok z 10 stycznia 2012 r., P 19/10). Wydanie wyroku zakresowego bywa szczególnie uzasadnione w wypadku rozpoznawania skargi konstytucyjnej lub pytania prawnego. Specyfika tego rodzaju kontroli konstytucyjności jest bowiem silnie powiązana z okolicznościami danej sprawy, która doprowadziła do zainicjowania postępowania przed Trybunałem. W takich wypadkach wyrok Trybunału ogranicza się jedynie do tego, co jest niezbędne do rozpoznania danej skargi konstytucyjnej (np. wyrok z 9 maja 2012 r., SK 24/11) lub rozstrzygnięcia konkretnej sprawy toczącej się przed sądem pytającym (np. wyrok z 14 lutego 2012 r., P 17/10). Tego typu ujęcie sentencji może być efektem obowiązującej przed Trybunałem zasady skargowości, jeżeli podmiot inicjujący postępowanie zaskarża dany przepis nie w całości, ale jedynie w pewnym jego fragmencie lub zakresie (np. wyroki: z 5 czerwca 2012 r., K 18/09; z 15 maja 2012 r., P 11/10).

Posłużenie się formułą wyroku zakresowego jest także możliwe wówczas, gdy badana norma lub przepis zostały formalnie zaskarżone w całości, jednak do przywrócenia stanu konstytucyjności nie jest konieczna ich całkowita eliminacja (zob. np. wyrok z 11 lipca 2012 r., K 8/10). Trybunał kontroluje kwestionowaną normę, kierując się zasadą domniemania jej konstytucyjności. Orzeczenie o niezgodności z Konstytucją jedynie pewnego zakresu normatywnego badanego przepisu, gdy jest wystarczające, stanowi rozstrzygnięcie mniej ingerujące w system prawny niż wyrok o „prostej” niekonstytucyjności, który prowadzi do derogacji całego przepisu. Formuła wyroku zakresowego ułatwia zachowanie płynności w stosowaniu prawa, bez oczekiwania na ingerencję ustawodawcy. Tego typu praktyka Trybunału wynika także z zasady powściągliwości sędziowskiej.