Przepis art. 69 określa zasady wydawania przez TK tzw. postanowień tymczasowych. Jest on do pewnego stopnia powtórzeniem art. 50 ustawy o TK. Projektodawca zdecydował się na odsunięcie w czasie chwili utraty mocy postanowienia tymczasowego (o 3 miesiące) w sytuacji, gdy TK uwzględni skargę konstytucyjną (art. 69 ust. 4 projektu). Jest to rozwiązanie racjonalne, zakładające, że po „wygranej” w TK skarżący potrzebuje czasu na doprowadzenie do wznowienia postępowania, które było przyczyną wystąpienia ze skargą (ewentualnie na skorzystanie z innego typu środka prawnego, na podstawie art. 190 ust. 4 Konstytucji w związku z odpowiednimi przepisami ustawowymi).

Z literalnej wykładni art. 69 ust. 4 projektu wynika, że regulacja ta znajduje zastosowanie również wówczas, gdy TK orzekł o niekonstytucyjności przepisu i odroczył utratę jego mocy obowiązującej (na podstawie art. 190 ust. 3 Konstytucji). Moment rozpoczęcia biegu terminu, o którym mowa w art. 69 ust. 4 projektu, określono jako „wejście w życie orzeczenia”. Wyrok TK zawsze wchodzi w życie w dniu jego opublikowania w dzienniku urzędowym – również gdy jest to wyrok z tzw. klauzulą odraczającą (por. też art. 101 ust. 2 projektu). Kwestią sporną jest to, czy w takim przypadku skarżący może – mimo odroczenia – skorzystać z prawa do wznowienia postępowania w sprawie, która stanowiła przyczynę wystąpienia ze skargą. Moim zdaniem, prawo takie przysługuje zawsze, niezależnie od trwania okresu odroczenia. W orzecznictwie dominuje jednak stanowisko odmienne (zob. szerzej M. Ziółkowski, Skutki czasowe wyroków Trybunału Konstytucyjnego (w świetle orzecznictwa SN i TK), „Europejski Przegląd Sądowy” 2012, nr 4, s. 17 i n.). W projekcie kwestia ta mogłaby zostać rozstrzygnięta. W przeciwnym razie należałoby przyjąć, że w pewnych przypadkach orzeczenie sądu – oparte na przepisie niezgodnym z Konstytucją – po 3 miesiącach musi być wykonane wobec osoby, która wniosła skargę do TK, mimo że osoba taka wykazała zasadność wstrzymania takiego orzeczenia, a następnie „wygrała” sprawę przed TK. Byłoby to nie do pogodzenia z istotą skargi konstytucyjnej.