Osobnego komentarza wymaga art. 94 ust. 2, który stanowi, że o rozpoznaniu sprawy na posiedzeniu niejawnym rozstrzyga skład orzekający. Rozstrzygnięcie, o którym mowa, zapada w formie postanowienia (art. 97 pkt 2), które nie podlega uzasadnieniu (art. 98 ust. 2). Motywy takich decyzji będą jednak istotne dla przyszłych wnioskodawców, którym art. 82 ust. 2 daje prawo do złożenia wniosku o rozpoznanie sprawy na rozprawie. Rzetelne sporządzenie uzasadnienia takiego wniosku nie będzie możliwe bez znajomości przesłanek, jakimi kieruje się TK interpretując art. 94 ust. 1. Dlatego też uważam, że względy sprawiedliwej procedury wymagają, aby rozstrzygnięcie o niejawnym rozpoznaniu sprawy było uzasadniane. Z uwagi na to, że postanowienie, o którym mowa, będzie mogło podlegać uchyleniu lub zmianie (art. 98 ust. 2), jego motywy mogłyby stanowić obligatoryjny element uzasadnienia orzeczenia kończącego postępowanie.

Nie jest jasne, czy art. 82 ust. 3 umożliwia Prezesowi TK podjęcie decyzji, wiążącej skład orzekający, o rozpoznaniu danej sprawy na rozprawie. Wówczas, dla zachowania przejrzystości, można by rozważyć uzupełnienie art. 94 ust. 2 o fragment „(…) z zastrzeżeniem art. 82 ust. 3”. Jednak z uzasadnienia (s. 17) wynika, że intencją Projektodawcy było, aby Prezes TK mógł wyłącznie zwracać się do składu orzekającego o „rozważenie rozpoznania sprawy na rozprawie”. Dla usunięcia wątpliwości proponowałbym doprecyzowanie ww. przepisu, że chodzi w nim w istocie o wniosek Prezesa TK, podlegający następnie rozpatrzeniu przez skład orzekający.

7.2. Ważną zmianę przyniesie art. 92 ust. 2, stanowiący, że orzeczenie TK będzie ogłaszane wraz z uzasadnieniem. Oznacza to, jak zakładam, że pisemne uzasadnienie będzie dostępne już w dniu ogłoszenia sentencji wyroku. Obecnie, zgodnie z art. 71 ust. 3 ustawy o TK, uzasadnienie jest sporządzane w ciągu miesiąca od ogłoszenia orzeczenia, natomiast do tego czasu znane są wyłącznie „zasadnicze motywy” wyroku, przedstawiane ustnie po jego ogłoszeniu. Brak pisemnego uzasadnienia w dniu wydania orzeczenia może powodować, że z uwagi na skomplikowany charakter sentencji nie ma pewności co do tego, jakie są skutki prawne wyroku (por. postanowienie TK z 4 października 2011 r., K 9/11). Ponadto, niekiedy pojawiające się w środkach masowego przekazu informacje o treści wyroku tworzą niepełny czy wręcz fałszywy obraz następstw prawnych lub społecznych wywołanych takim wyrokiem. Dlatego też art. 92 ust. 2 należy ocenić pozytywnie.