Specyfiką systemu szwedzkiego jest także znaczne finansowanie członków partii działających na poziomie władz lokalnych ze środków należących do samorządów. Przez długi czas skala finansowania szwedzkich partii na poziomie lokalnym, regionalnym i krajowym była zbalansowana. Jednak na skutek waloryzacji wartości subwencji przyznawanej partiom obecnym w parlamencie krajowym do poziomu inflacji wzrost wartości finansowania państwowego wypłacanego na poziomie krajowym zatrzymał się, a nawet spadł. Natomiast subwencje wypłacane na poziomie regionalnym i lokalnym zwiększyły się w latach 1970–1990 nawet czterokrotnie. Było to możliwe ze względu na znacznie mniejszą wagę przykładaną przez opinię publiczną do regionalnych i lokalnych konstytuant, które mają w Szwecji prawo do autonomicznego decydowania o wysokości przyznawanych przez siebie subwencji. Podobne rozwiązania funkcjonują między innymi w Austrii, gdzie partie otrzymują znaczne środki na działalność od samorządów lokalnych oraz władz poszczególnych krajów związkowych.

Z drugiej strony warto zwrócić uwagę, że Szwecja jest bardzo ciekawym, ale jednak wyjątkowym przykładem kraju zaliczanego do kontynentalnego systemu finansowania partii politycznych. Nie ma tu bowiem praktycznie żadnych, tak charakterystycznych dla tego systemu, ujednoliconych obowiązków sprawozdawczych ciążących na partiach korzystających z subwencji (raporty finansowe nie mają wspólnego wzoru i terminu ich składania) ani powołanych do czuwania nad ich wypełnieniem organów kontroli. Jednocześnie sytuacja taka występuje w połączeniu z wyjątkowo niskim poziomem identyfikowanej w Szwecji korupcji politycznej. Ponadto finansowanie lokalnej polityki obywa się bez przepisów regulujących zasady przekazywania oraz przyjmowania darowizn od osób prywatnych. Nie istnieją też regulacje nakładające na partie polityczne obowiązek ujawniania tożsamości ich darczyńców. W rezultacie trudno o wgląd w pozyskane z tych źródeł dochody partii. Dlatego w ocenie GRECO w Szwecji panuje ogólnie niski poziom przejrzystości finansowania partii politycznych. Z drugiej strony kraj ten ma długą tradycję samoregulacji w zakresie finansowania partii politycznych i kampanii wyborczych. Najwyraźniej właśnie dlatego nie potrzebuje i nie przewiduje wprowadzania niezależnych mechanizmów monitorowania oraz sankcji lub innych środków w celu wykonania zaleceń organizacji międzynarodowych.