W rezultacie udział środków publicznych w finansowaniu brytyjskich partii politycznych wzrósł w pierwszej dekadzie XXI wieku z wcześniejszego 0% do 4,5%. Towarzyszył temu jednoczesny spadek udziału składek członkowskich, z których w latach dziewięćdziesiątych XX wieku partie finansowały swoją działalność w ponad 21%. Po roku 2000 wskaźnik ten obniżył się do około 11%. W tym samym czasie wzrosło uzależnienie praktycznie wszystkich partii politycznych od dużych indywidualnych darowizn. W 2001 roku 45% przychodu Partii Pracy i aż 75% przychodu Partii Konserwatywnej pochodziło z tego źródła. Nawet Liberalni Demokraci, tradycyjnie w większym stopniu opierający się na mniejszych datkach, znacząco zwiększyli udział tych darowizn we własnym portfelu. W 2003 roku ponad połowa środków zgromadzonych przez główne partie brytyjskie pochodziła z darowizn przekraczających 100 tysięcy funtów. W rezultacie możliwość udziału w polityce jest w Wielkiej Brytanii uzależniona od posiadania dostępu do istotnych grup interesu (tradycyjnie ukształtowane relacje tego typu charakteryzują partie) lub posiadania własnego znacznego majątku. Dotyczy to także możliwości kandydowania w wyborach.

Dominacja publicznego finansowania polityki w Szwecji

Zdecydowana przewaga publicznych źródeł finansowania polityki w Szwecji ma długą tradycję, a w połowie lat sześćdziesiątych XX wieku finansowanie publiczne partii wprowadzono na poziomie narodowym. W 1969 roku wprowadzono natomiast finansowanie publiczne działalności politycznej prowadzonej na poziomach regionalnym i lokalnym. Nowelizacje ustawy o finansowym wsparciu partii politycznych przez państwo z lat 1972 i 1991 nie spowodowały rewolucyjnych zmian, a raczej miały charakter porządkujący. W tak ukształtowanym systemie szwedzkie partie polityczne, które wygrały w wyborach parlamentarnych lub samorządowych, otrzymują wsparcie finansowe ze środków publicznych. Roczna pomoc państwa wynosi około 400 milionów koron szwedzkich (równowartość około 41,55 miliona euro) i znacznie przekracza wysokość dochodów uzyskiwanych przez partie polityczne ze składek członkowskich. Jednocześnie udział środków publicznych w budżetach szwedzkich partii systematycznie wzrastał od lat sześćdziesiątych XX wieku, kiedy kształtował się na poziomie 41% gromadzonych przez partie środków, do lat dziewięćdziesiątych XX wieku, gdy wynosił ponad 75% przychodów partii politycznych. Dopiero po roku 2000 udział środków publicznych obniżył się do 68,5%, natomiast znacząco – z 2% do 9% – wzrosła rola gromadzonych przez te ugrupowania darowizn.