Okazały się one bowiem dobrym narzędziem kontrolowania zmian, jakie zaszły we francuskim społeczeństwie i gospodarce. Globalizacja a zwłaszcza integracja europejska na początku lat 90-tych zaczęły bowiem podawać w wątpliwość tradycję francuskiego etatyzmu z jego „wielkimi projektami” i „narodowymi czempionami”. Zagraniczni konkurenci domagali się równego dostępu do francuskiego rynku, przenikająca z krajów anglosaskich judycjonalizacja obrotu gospodarczego stawiała w dwuznacznym świetle bliskie związki francuskiej polityki i gospodarki, ustawodawstwo europejskie rodziło niepewność co do możliwości koordynacji strategii firm i twórców polityki państwa[17].

Duża część niezależnych agencji regulacyjnych powstała więc we Francji jako element wymuszonej przez Unię Europejską liberalizacji (nakaz oddzielenia funkcjonalnego regulatora rynku od dostawcy usług). Formalnie agencje te nie różniły się od swoich brytyjskich czy holenderskich odpowiedników, jednak w praktyce zwiększyły władzę elit administracyjnych (grand serviteurs de l’État) i umożliwiły im kontrolę procesu liberalizacji[18]. Europejski wymóg troski o konkurencję na rynku równoważyły one bowiem zasadą wspierania „długoterminowej innowacyjności”. W praktyce oznaczało to ochronę rentowności dotychczas dominujących na rynku narodowych czempionów (poprzez zgodę na wzrost cen), wsparcie dla ich restrukturyzacji, utrudnianie dostępu do rynku francuskiego nowym podmiotom, poparcie dla zagranicznych inwestycji firm francuskich[19].

Porównując brytyjskie i francuskie agencje regulacyjne Mark Thatcher konkluduje, że o ile Brytyjczycy dążyli do stworzenia u siebie rynku zdolnego do międzynarodowej konkurencji, o tyle Francuzi starali się stworzyć firmy zdolne do konkurencji międzynarodowej[20]. Stworzyć a właściwie utrzymać, bowiem od czasów prezydentury de Gaulle’a na tym polegała istota francuskiej polityki przemysłowej. Niezależne agencje regulacyjne jako narzędzie w rękach elit politycznych pozwoliły przystosować ją do nowych warunków zliberalizowanej i globalizującej się gospodarki. Mimo potęgowania złożoności procesu decyzyjnego, odmiennych od tradycyjnych procedur operacyjnych i działania w pewnej odległości od bieżącej polityki instytucje te okazały się użyteczne dla wzmocnienia potencjału państwa.

Regulacja mediów elektronicznych

Francuska specyfika była widoczna nawet w tak unikalnej sferze regulacji jak radiofonia i telewizja. Nietypowość tej dziedziny spraw publicznych polega na faktycznej monopolizacji mediów elektronicznych przez państwo niemal w całej kontynentalnej Europie po II wojnie światowej i na ogromnej roli, jaką odgrywa telewizja w prowadzeniu polityki co najmniej od lat 60-tych XX w.