Ustrojodawca wskazał trzy konstytucyjne elementy prawa petycji. Po pierwsze, petycje stanowią rodzaj actio popularis, a więc środka przysługującego każdemu – osobie fizycznej, prawnej, jak i jednostkom organizacyjnym nieposiadającym osobowości prawnej. Konstytucja nie zawiera w tym względzie żadnych ograniczeń, które spotkać można, np. w Hiszpanii, czy Niemczech, dopuszczając składanie petycji zarówno indywidualnie, jak i zbiorowo. Pomimo, że nie zostało to wyrażone wprost w ustawie zasadniczej, petycje zbiorowe mogą składać również grupy nieformalne, jak np. mieszkańcy kamienicy, czy grupa rodziców dzieci uczęszczających do tego samego przedszkola. Po drugie, petycje mogą być kierowane do wszelkich instytucji posiadających kompetencje w zakresie zadań publicznych.

Krąg adresatów obejmuje wszystkie organy władzy publicznej, funkcjonujące zarówno na poziomie centralnym, jak i lokalnym, bez względu na zakres ich funkcji, jak również inne podmioty wykonujące zadania zlecone z zakresu administracji publicznej, aczkolwiek pewne ograniczenia w tym zakresie wynikają z orzecznictwa Trybunału Konstytucyjnego, który wskazał, iż prawo petycji nie może dotyczyć działalności orzeczniczej sądów.

Ostatnim elementem prawa petycji określonym w ustawie zasadniczej jest wskazanie, iż petycje mogą być składane w „interesie publicznym, własnym lub innej osoby za jej zgodą”. Trzeba w tym miejscu wyjaśnić, iż zgoda osoby trzeciej jest wymagana wyłącznie w przypadku, gdy bezpośrednim celem petycji jest ochrona interesów konkretnej osoby. W przypadku, gdy petycja składana jest w interesie ogólnym, np. osób niepełnosprawnych, mieszkańców danego miasta czy danej kamienicy, nie trzeba załączać zgody każdego podmiotu, którego interes indywidualny jest w ten sposób realizowany, co w przypadku dużych grup społecznych byłoby zresztą niewykonalne.