Ustawa z 17 czerwca 2004 r. o skardze na naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy bez nieuzasadnionej zwłoki została przyjęta przez polskiego ustawodawcę dokładnie wskutek działalności orzeczniczej Trybunału w Strasburgu. Kolejnymi wyrokami przeciwko Polsce Trybunał zmusił władze polskie do ustosunkowania się do palącego problemu przewlekłości postępowań toczących się przed organami wymiaru sprawiedliwości. Teraz okazuje się jednak, iż rozwiązanie przyjęte w ustawie z 17 czerwca 2004 r. może być zupełnie nieskuteczne. Z omawianych wyroków Trybunału wynika, iż słuszne zadośćuczynienie za naruszenie praw skarżących do rozpoznania sprawy w rozsądnym terminie powinno kształtować się na poziomie pomiędzy 20 a 30 tys. zł. Tymczasem art. 12 ust. 4 przewiduje, iż sąd może skarżącemu przyznać sumę pieniężną od 2 do 20 tys. zł. Praktyka orzecznicza polskich sądów pokazuje nadto, iż wysokość zasądzanych kwot oscyluje raczej przy tej dolnej granicy - a to daje zadośćuczynienie odpowiadające około 10% zadośćuczynienia przyznawanego przez Trybunał w Strasburgu, czego nawet przy usilnych staraniach nie można uznać za "słuszne".
Czy zatem sprawy na przewlekłość postępowań przed polskimi sądami mogą ponownie zalać Europejski Trybunał Praw Człowieka? Zadośćuczynienia zasądzane przez polskie sądy są zbyt niskie, więc nie odbierają zainteresowanym statusu "ofiar" - ich skargi są dalej dopuszczalne. Co więcej, sama ustawa nie daje możliwości przyznania kwoty wyższej niż 20 tys. zł. Wszystko więc wskazuje na to, że scenariusz kolejnego starego-nowego "polskiego potopu" jest coraz bardziej prawdopodobny.