Ocena jest natomiast trudniejsza, gdy idzie o drugi z wymienionych warunków – upływ co najmniej 4 lat od wygaśnięcia piastowanego przed kandydowaniem na stanowisko sędziego Trybunału mandatu parlamentarnego. Karencja tego rodzaju, chociaż odwzorowuje od lat podnoszone w tym względzie postulaty przedstawicieli doktryny, jest w istocie nowością normatywną. Wbrew powszechnie wyrażanym opiniom i uzasadnieniu projektu, proponowana przez wnioskodawcę instytucja prawna miałaby zapewnić nie tyle odsunięcie od wyrokowania osób zaangażowanych niegdyś w proces uchwalania ustaw, stanowiących najczęstszy przedmiot kontroli TK (temu bowiem zapobiega instytucja wyłączenia sędziego Trybunału – o której niżej), lecz przede wszystkim wykluczyć zjawisko rekrutowania przez ugrupowania polityczne kandydatów do Trybunału spośród posłów i senatorów, z uwzględnieniem pozamerytorycznych kryteriów, niezasługujących na aprobatę przy kształtowaniu składu personalnego sądu konstytucyjnego. Niezależnie od poparcia dla kierunku regulacji art. 18 ust. 3 proj. u. TK, która z uwagi na wspomniane ratio mogłaby zostać oceniona jako dopuszczalne zróżnicowanie obywateli w dostępie do służby publicznej (art. 60 Konstytucji), należy zgłosić zastrzeżenia co do jej konstytucyjności w innym aspekcie. Do negatywnych w tym względzie wniosków prowadzą następujące, łącznie rozpatrywane okoliczności: 1) pominięcie w odesłaniu do ustawy (art. 197 Konstytucji) kwestii określenia dalszych (szczegółowych) kwalifikacji sędziów TK, wskazujące na zupełność w tym względzie konstytucyjnej regulacji (por. art. 187 ust. 4 Konstytucji i jego rozumienie przyjęte w wyroku TK z 18 lipca 2007 r., sygn. akt K 25/07); 2) zaniechanie przez ustrojodawcę wprowadzenia innych kryteriów istotnych przy wyborze sędziów Trybunału, niż wspomniane wyróżnianie się przez kandydatów wiedzą prawniczą, mające implicite wskazywać na dążenie ustrojodawcy do merytorycznej profesjonalizacji Trybunału (art. 194 ust. 1 Konstytucji); 3) ustanowienie w ramach konstytucyjnej zasady incompatibilitas zakazu łączenia funkcji sędziego ze sprawowaniem mandatu poselskiego, ale nie wykluczenie ani nie ograniczenie pod względem temporalnym przepływu osób między tymi urzędami  (art. 103 ust. 2 Konstytucji); 4) limitowanie przez ustrojodawcę skierowanego do sędziów Trybunału zakazu przynależności partyjnej i zakazu prowadzenia działalności niedającej się pogodzić z zasadą niezawisłości sędziów tylko do okresu zajmowania przez nich stanowiska (art. 195 ust. 3 Konstytucji). W świetle przytoczonych unormowań konstytucyjnych należy uznać, że wprowadzenie do ustawy karencji warunkującej wybór posła, senatora a także posła do Parlamentu Europejskiego na sędziego Trybunału musiałoby być poprzedzone stosowną nowelizacją ustawy zasadniczej.