We wrześniu 1994 r. prezydent Wałęsa zastąpił powołanych przez siebie członków Rady osobami w pełni dyspozycyjnymi, a w marcu 1995 r. Sejm wybrał na nowego członka Rady świeżo odwołanego ministra, który w swoich wspomnieniach decyzję o kandydowaniu uzasadniał następująco: „Świadomy słabości PSL-u w mediach po wyjściu z rządu zaproponowałem Pawlakowi, że będę się ubiegał o miejsce w KRRiT…”[51]. Krajowa Rada przestała być niezależną agencją a stała się „miniparlamentem”[52], gdzie „mało który członek analizuje część wniosków bez emocji, w sposób zupełnie bezstronny i wyłącznie pod względem merytorycznym”[53], bo liczy się, „kto ma większość”[54]. Ostatnim akordem tego procesu była nowelizacja ustawy o radiofonii i telewizji z grudnia 2005 r., która rozwiązywała dotychczasową Radę i wprowadzała kadencyjność tej instytucji, w praktyce wiążąc ją z kadencją parlamentu[55].

Politycy wszędzie mają mniejszą lub większą kontrolę nad niezależnymi agencjami regulacyjnymi. Nie tylko poprzez nominacje ich członków, ale i przez ustalanie budżetów tych instytucji, możliwość przełamania ich decyzji (w ostateczności na drodze ustawy), czy ustalanie zakresu ich kompetencji. Z badań Marka Thatchera wynika jednak, że z jakichś względów bardzo rzadko lub wręcz wcale politycy nie używają dostępnych im narzędzi podporządkowania sobie niezależnych agencji. Nie tylko nie zmniejszają, ale zwiększają ich kompetencje, nie zmniejszają budżetów i w bardzo umiarkowanym stopniu mianują w ich skład polityków. Wśród członków wszystkich instytucji niepodlegających logice rządów większości odsetek osób sprawujących lub ubiegających się wcześniej o urząd wybieralny (niezbyt wymagająca definicja polityka) wahał się od 3 procent w Wielkiej Brytanii do 32 procent we Włoszech. Odsetek osób, których partyjne afiliacje były powszechnie znane, wynosił od 3 procent w Wielkiej Brytanii, przez 46 procent we Francji, do 77 procent we Włoszech[56]. Dla KRRiT pierwszy wskaźnik wynosi 72 procent, natomiast znane są partyjne sympatie wszystkich członków Rady zasiadających w niej po 1995 r., może z wyjątkiem trojga urzędników i ludzi mediów mianowanych przez Aleksandra Kwaśniewskiego pod koniec jego kadencji i już po ujawnieniu afery Rywina.