W sprawie Uzun przeciwko Niemcom czy w sprawie klasycznej Klass przeciwko Niemcom dotyczącej podsłuchów, tamtejszy sąd konstytucyjny uznał, że kontrola sprawowana przez komisje Bundestagu jest wystarczająca kontrolą. Z kolei niemiecka ustawa G10, która dawała podstawy do inwigilacji i do stosowania GPS, zawierała tego rodzaju gwarancje materialne, że kontrola pozasądowa była wystarczająca. Zresztą w Wielkiej Brytanii, na przykład, wystarcza kontrola komisarza rządowego, a w Norwegii jest ciało mieszane z udziałem sędziów. Także u nas kontrola niekoniecznie musi być sądowa, ale w naszym systemie, przy naszym poziomie, nie chcę powiedzieć kultury prawniczej, ale jednak przy naszym poziomie zabezpieczenia uprawnień jednostki, to kontrola sądowa jest najpewniejsza i najlepszą formułą.

Trybunał powołując się w swoich orzeczeniach na orzecznictwo niemieckie, daje do zrozumienia, że zabezpieczenia, jakie są stosowane w tamtejszych ustawach dotyczących służb specjalnych i środków inwigilacji są najlepsze. Nie twierdzę, że powinniśmy do tego ślepo dążyć, niemniej jednak jest to jakiś wzorzec, zresztą podkreślany przez Trybunał Praw Człowieka w Strasburgu.

Wracając zaś do spraw, które zawisły przed naszym Trybunałem, to myślę, że to, co Rzecznik powiedział w swoich wyżej wspomnianych wnioskach(choć oczywiście nie mogę się wypowiadać merytorycznie, tym bardziej że jestem członkiem jednego ze składów, który rozpatruje jedną z tych spraw) jest to materiał do rozważenia przez Trybunał.

Wypowiedź Sędziego Wojciecha Hermelińskiego uzupełnił Prezes TK prof. Andrzej Rzepliński:

Bez wątpienia najskuteczniejszą formą radzenia sobie z pokusą łatwego sięgania przez policjantów zbierających w sposób operacyjny informacje jest profesjonalny nadzór prokuratora oraz kontrola sądowa. Jak uczy doświadczenie innych państw, skutecznym środkiem zapobiegawczym jest obowiązek policji ujawnienia osobie tajnie śledzonej jest poinformowanie, po zakończonej operacji, o tym fakcie, o ile zebrane informacje nie wskazują na domniemane działanie przestępne śledzonego, ujawnienie mu – po zakończeniu kontrolowanych przez sąd czynności operacyjnych. Istotna jest tu możliwość takiej osoby zapoznania się z treścią zebranych danych. Ogranicza to pokusę szerokiego zarzucania przez policję sieci imię przekonania, że lepiej więcej niż mnie i że do przybytku głowa nie boli. Ważne jest aby przysłowiowy Jan Nowak, który był przedmiotem inwigilacji, a której wyniki wykluczyły jego zachowanie niezgodne z prawem karnym, był pewien, że wszystkie informacje zostały bezpowrotnie zniszczone, że żadna z nich na jego dalszym życiu nie będzie ważyła.