Z tego wszakże wynika, że transcendentne podstawy demokracji, to w istocie podstawy różnych form życia społecznego. Systemy społeczne wraz z ich politycznymi strukturami wsparte są na transcendentnym fundamencie racjonalnego porządku wszechświata i rozumu stwórczego. Demokratyczne procedury przyczyniają się do pokojowego funkcjonowania tego porządku, lecz nie są jego źródłem.

Pierwodruk [w:] „Diametros. Internetowe czasopismo filozoficzne”, nr 5, wrzesień 2005, ss. 133-144).

Przedruk: Miłowit Kuniński, O cnotach, demokracji i liberalizmie rozumnym, Ośrodek Myśli Politycznej, Kraków 2006.

[1]   Ostatnio pisał o tym bardzo jasno i kompetentnie M. Bankowicz, Elementy niedemokratyczne w ustrojach demokratycznych, „Politeja. Pismo Wydziału Studiów Międzynarodowych i Politycznych Uniwersytetu Jagiellońskiego”, nr 2, Kraków 2004, ss. 324-334.
[2]   Por. moje hasło „demokracja” [w:] Słownik społeczny, red.
B. Szlachta, Kraków 2004, ss. 116-132.
[3]   Arystoteles, Polityka, 1259a, 1261a, 1262a-b, przełożył, słowem wstępnym i komentarzem opatrzył L. Piotrowicz, wstęp M. Szymański, Warszawa 2004, ss. 41, 42, 47-49.
[4]   Św. Tomasz, O władzy, Ks. I r. 1, [w:] tegoż, Dzieła wybrane, przeł. i opracował J. Salij OP, Poznań 1984, s. 136.
[5]   Tamże.
[6]   G. Sartori, Teoria demokracji, przeł. P. Amsterdamski, D. Grinberg, Warszawa 1994, r. 12.
[7]   Tamże, s. 418-419.
[8]   Tamże, s. 426.
[9]   Tamże, s. 419.
[10]      Por. współczesną debatę na temat teorii ewolucji w pracach Varghesego i Schroedera i spektakularne odejście od ateizmu i opowiedzenie się za deizmem A. Flew, autora God and Philosophy, co ważne nie zaprzeczającego cudom.

Ośrodek Myśli Politycznej