Trybunał podzielił przy tym argumentację Marszałka Sejmu co do istnienia wystarczających gwarancji proceduralnych, chroniących przed arbitralnością w stosowaniu kontroli operacyjnej.

9. W punkcie 5 sentencji Trybunał Konstytucyjny stwierdził, że art. 20c ust. 1 ustawy o Policji, art. 10b ust. 1 ustawy o Straży Granicznej, art. 36b ust. 1 pkt 1 ustawy o kontroli skarbowej, art. 30 ust. 1 ustawy o Żandarmerii Wojskowej, art. 28 ust. 1 pkt 1 ustawy o Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, art. 18 ust. 1 pkt 1 ustawy o Centralnym Biurze Antykorupcyjnym, art. 32 ust. 1 pkt 1 ustawy o Służbie Kontrwywiadu Wojskowego i art. 75d ust. 1 ustawy o Służbie Celnej – przez to, że nie przewidują niezależnej kontroli nad udostępnieniem danych telekomunikacyjnych, o których mowa w art. 180c i art. 180d ustawy z dnia 16 lipca 2004 r. – Prawo telekomunikacyjne (Dz. U. z 2014 r. poz. 243, ze zm.) są niezgodne z art. 47 i art. 49 w związku z art. 31 ust. 3 konstytucji.

9.1. Przepisy te regulują pozyskiwanie przez służby policyjne i ochrony państwa danych telekomunikacyjnych, zatrzymywanych przez przedsiębiorców telekomunikacyjnych. Służby te mogą mieć udostępnione trojakiego rodzaju dane: identyfikujące użytkownika usługi (abonenta), tzw. dane bilingowe oraz dane o lokalizacji.

9.2. W pierwszej kolejności Trybunał Konstytucyjny odniósł się do zarzutu niedostatecznych gwarancji proceduralnych, związanych z brakiem zewnętrznej kontroli udostępniania danych telekomunikacyjnych. Zarzut ten pozostawał bowiem wspólny dla wszystkich przepisów, które zostały zakwestionowane w ramach tej grupy.

9.3. Skoro pozyskiwanie tych danych dokonuje się w sposób niejawny, bez wiedzy i woli podmiotów, o których informacje są gromadzone, a zarazem przy ograniczonej kontroli społecznej, brak niezależnej kontroli nad tym procesem stwarza ryzyko nadużyć. Może przyczyniać się nie tylko do podejmowania nieuzasadnionej ingerencji w wolności lub  prawa osób, ale i stanowić zagrożenie dla demokratycznych mechanizmów sprawowania władzy.