Byliśmy do multikulturalizmu tak długo przywiązani z tego powodu, że stanowił on kuszącą ideę. Chociażby z tego powodu, że właściwie nie wiedzieliśmy, które nasze wartości przekazywać nowoprzybyłym. Czy aby na pewno te, na których powstawały nasze współczesne demokracje, związane z takimi pojęciami jak naród, ojczyzna, rodzina, wolność, odpowiedzialność czy lojalność, w które już niezbyt wierzymy. Europa, to nie są Stany Zjednoczone, gdzie jeszcze do niedawna większość społeczeństwa przynajmniej okazywała szacunek i przywiązanie do wartości i symboli stanowiących fundament państwa, co ułatwiało pewien rodzaj integracji. Z tego powodu codzienna europejska rzeczywistość to narastająca liczba imigrantów, którzy „nie zintegrowali się” nawet w drugim czy trzecim pokoleniu. Nowe, coraz wyższe fale legalnych i nielegalnych imigracji. Wzrastający w poszczególnych państwach udział imigrantów wśród ludności, głównie dużych miast. Nieprzystawalność stylu życia imigrantów z kulturą cały czas jeszcze większościowego społeczeństwa.

Niezintegrowani imigranci nie tylko budzą niepokój, powodują również powstawanie radykalnych ruchów politycznych. Przez chwilę wydawało się, że ekstremiści typu Le Pena są czymś w rodzaju cyrkowych klaunów.[11] Trochę rozśmieszą, trochę ponudzą. Nad ich wyświechtanymi sztuczkami można się nawet lekko zgorszyć. Wszyscy jednak wiemy, że raczej nie będą za chwilę tresować dzikich zwierząt, że nie zagrażają nam ich nieopatrznym wypuszczeniem na widownię. Nad politykami w rodzaju Jörga Haidera, misternie łączącego radykalne i mainstreamowe poglądy i pozostającego w związku z tym przez większą część swojej kariery politycznej salonfähig – niech by chodziło tylko o przedsionki lepszych salonów politycznych – uśmiech na ustach powinien nam już jednak lekko zastygać. Dziesięć lat później możemy zobaczyć, jak radykalne partie o najprzeróżniejszym pochodzeniu, postulatach i propozycjach,  wchodzą do parlamentów coraz to nowych europejskich państw. Połączone poczuciem wyobcowania i utraty domu, niezadowolenia polityki bez wartości, i niestety też wrogością wobec czegokolwiek obcego. Ich propozycje rozwiązań nie są dobre, stanowią one jednak nowy fenomen europejski i dla masy ludzi realną polityczną alternatywę, gdyż tradycyjne europejskie partie demokratyczne żadnych rozwiązań nie proponują.