Lewicowi i liberalni komentatorzy nie tylko w Europie upatrywali w elekcji Baracka Obamy w 2008 r. nadejścia czegoś zgoła „nowego”. Miał to być znak czasu, który zmienia historię. Nie chodziło przy tym, przynajmniej według tych bardziej rozsądnych, o osobowość prezydenta USA, ile raczej o „falę nadziei”, „falę uniwersalnego entuzjazmu”, towarzyszącą jego zwycięstwu: „Wygrana Obamy jest historycznym znakiem w potrójnym kantowskim sensie signum rememorativum, demonstrativum i prognosticum: znakiem, w którym rozbrzmiewa pamięć o długiej historii niewolnictwa i walce o jego zniesienie, wydarzeniem demonstrującym obecne zmiany i symbolem nadziei na wielkie przyszłe osiągnięcia. Sceptycyzm (...) okazał się nieuzasadniony,” - pisał w 2009 r. Slavoj Žižek, jeden ze współczesnych wpływowych intelektualistów lewicowych.[14] Dwa i pół roku później, kiedy zadłużone Stany Zjednoczone znajdują się na krawędzi bankructwa (lipiec 2011), uwikłane są w różnego rodzaju konflikty, a jednocześnie ich wpływ w świecie znacząco maleje, widać jasno, że oczekiwania, jakie rozbudził Barack Obama nie ziściły się. Jednak pod pewnym względem. Žižek może mieć rację. Prezydent Obama, który od norweskiego (tak, norweskiego) komitetu otrzymał pokojową Nagrodę Nobla wcześniej, zanim zdążył cokolwiek dla pokoju uczynić, nie jest nosicielem zmiany, może jednak być uważany za jej symbol. Jego polityka rzeczywiście może być znakiem - znakiem tracących własną wiarę, dynamikę i pozycję Stanów Zjednoczonych.