Po wtóre, w systemie anglosaskim największe sprawy trwają najwyżej kilka miesięcy, bo sędziowie muszą zakończyć jedną sprawę, zanim rozpoczną następną. A u nas? Weźmy przykład: mamy marzec, odbyło się pierwsze posiedzenie sądu, kiedy następne? W maju za wcześnie, w czerwcu – zaraz będzie urlop, lipiec – sędzia na wakacjach, w sierpniu też jeszcze nie wszyscy zjadą – dobry będzie wrzesień. Pół roku! A kto wie, co będzie za sześć miesięcy? Sędziowie mogą być chorowici, następne posiedzenie odbędzie się zatem, jak dobrze pójdzie, późną jesienią.

A co z sądami administracyjnymi?

Jakoś nikt nie zauważył, że nasze sądy administracyjne działają bez większych zaległości. To jest jeden z ciekawszych fenomenów.

Tu wielkich reform nie trzeba wprowadzać?

Sądownictwo administracyjne, które nie podlega Ministrowi Sprawiedliwości, a zarazem stanowi pewna organizacyjną całość,  jest najlepiej zorganizowanym pionem wymiaru sprawiedliwości. Na przykład, sądy administracyjne mają to, czego nie mają sądy powszechne wraz z Sądem Najwyższym: jedną, do tego ogólnie dostępną, bazę orzeczeń. To jest ewenement w skali światowej. Możemy wejść do zakładki orzeczeń na stronie NSA i dowiedzieć się, co ostatnio orzekano w zakresie np. art. 61 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym., a wyrok wydany w Opolu jest w systemie od razu po jego wpisaniu do bazy i dostępny każdemu zainteresowanemu w Szczecinie czy w Białymstoku.  I WSA załatwia przeciętnie jedną sprawę w 3 – 4 miesiące. NSA dłużej, dziś ponad rok, ale, jak na Europę, to jest niezły standard. Dobrze by było, żeby do takich standardów doszły sądy powszechne – i Sąd Najwyższy.

Rozmowa opublikowana w miesięczniku Nowe Życie Gospodarcze