Po pierwsze, przyzwoite społeczeństwo to takie, w którym ludzie są szczęśliwi. Już Adam Smith, ojciec ekonomii liberalnej, notował z wrodzoną sobie przenikliwością: „żadne społeczeństwo nie może być kwitnące i szczęśliwe, jeśli większa część członków takiego społeczeństwo jest biedna i nieszczęśliwa”. Powtórzę, dobrego społeczeństwa nie poznaje się po tym, jak żyje się najbogatszym, ale po tym, jak żyje się najbiedniejszym.

Po drugie, przyzwoite społeczeństwo to takie, gdzie ludzie mają poczucie, że współpraca nie jest przekleństwem. Dziś żyjemy we wpajanym nam przekonaniu, że im bardziej jesteś konkurencyjny, tym bardziej jesteś użyteczny. To kolejny przykład myślenia na skróty. Korzyści z nasilenia konkurencji należy postrzegać bowiem nie jak stale rosnącą funkcję liniową, lecz jak parabolę zwróconą ramionami do dołu.

Do pewnego stopnia konkurencja rzeczywiście jest potrzebna, bo eliminuje niezdrowe zachowania i podnosi efektywność gospodarki. Ale od pewnego progowego poziomu nasilenia zaczyna być coraz bardziej destrukcyjna. Ludzie zaczynają coraz mocniej koncentrować się na tym, co mogą z interakcji z innymi wynieść dla siebie, przy czym chodzi głównie o wartości twarde, materialne, mierzalne. Pojawia się wyścig szczurów, w którym empatia, poczucie solidarności czy miłość bliźniego stają się kulą u nogi. To bardzo niebezpieczne zjawisko, zarówno dla jednostek, jak i całego społeczeństwa – zwłaszcza w kryzysie. A przecież, kiedy ludzie z sobą współpracują, co pokazują liczne zdarzenia krytyczne, np. powodzie, wszyscy na tym zyskujemy. Kiedy bezmyślnie konkurujemy, wszyscy na tym tracimy.