W Polsce prawa wyborcze w wyborach lokalnych przysługiwały jedynie przez pewien okres bezpaństwowcom. Ordynacja wyborcza do rad narodowych z 1957 r. przyznawała czynne i bierne prawo wyborcze apatrydom, jeśli zamieszkiwali w Pol­sce co najmniej od 5 lat. Kolejne ordynacje nie przewidywały praw wyborczych dla bezpaństwowców. Ponownie prawa te zostały im przyznane na podstawie ordynacji wyborczej do rad gmin z 8 marca 1990 r. pod warunkiem stałego zamieszkiwania w Polsce co najmniej od 2 lat. Na gruncie obowiązującego kodeksu wyborczego bezpaństwowcy takiego prawa już nie posiadają.

Na przeszkodzie w przyznaniu praw wyborczych nieobywatelom stoi problem zgodności takiego unormowania z Konstytucją, która w większości państw ogranicza prawa wyborcze tylko do obywateli. Takie postanowienia znajdują się m.in. w kon­stytucjach Francji (art. 3), Włoch (art. 48), Luksemburgu (art. 52 i 107) czy Grecji (art. 51). Z drugiej strony warto zauważyć, że np. Konstytucja portugalska w art. 15 ust. 4 wy­raźnie dopuszcza przyznanie praw wyborczych obywatelom innych państw w wybo­rach lokalnych na zasadzie wzajemności.

Również polska Konstytucja z 1997 r. uzależnia przyznanie praw wyborczych od posiadania obywatelstwa polskiego. Art. 62 Konstytucji przyznaje prawo wybierania przedstawicieli do organów samorządu terytorialnego tylko obywatelom polskim, co skutkuje tym, że niedopuszczalne jest przyznanie na mocy ustawy wyborczej praw wyborczych w wyborach lokalnych obywatelom państw trzecich. Konieczna jest do tego zmiana ustawy zasadniczej.